Na de dood

Wij vinden het moeilijk, te denken over een periode dat wij er niet meer zullen zijn.
Wat zullen we dan voelen? Waar gaat onze ziel naartoe?
Is er dan een hemel?

Het gekke is dat we vrij vaak nadenken over een leven na de dood, maar niet aan een leven voor het leven. Als er een ziel is, die het sterven van het lijf 'overleeft', waar komt deze dan vandaan?

Waar was deze ziel, voordat het lijf het levenslicht zag.

Wat voelde je, toen je er nog niet was.. en als je dan al wat voelde, waarom weet je het dan niet meer?

Het is logisch om te veronderstellen, dat beide overgangen op elkaar lijken: geboren worden en sterven.
Dus als je al doorgaat, waarom zou je dan herinneringen hebben aan het leven nu?
En als je die herinneringen niet hebt, ben jij het dan wel?

Je moet je er ook van bewustzijn, dat het een wensgedachte is.
We moeten willen blijven leven. Anders zouden we dood gaan. Daarin hebben we geen keus.
Maar we weten allemaal, dat het er een keer van komt, erover nadenken wordt vaak als pijnlijk ervaren.

Mijn mening?
Persoonlijk vind ik het idee dat er niks is na de dood erg rustgevend.
Geen gedoe meer. Je bent klaar.
De Romeinen zeiden: "Verklaar een man niet gelukkig, voor hij gestorven is."
Daarmee bedoelden ze: als iemand nu gelukkig is, kan hem morgen de grootste ramp te wachten staan, Oordeel dus niet te vroeg.
Dat verhaal is ook afgelopen met de dood.
Geen pijn, geen stress..
Lekker rustig.

Mensen uit mijn omgeving worden daar wel eens zenuwachtig van, maar ik zie niet uit naar de dood. Ik geniet van het leven. Ik heb er alleen geen bezwaar tegen dat het een einde heeft.
Als ik iedere dag die me gegeven is, ten volle benut (al is het maar om lekker te luieren) dan is het toch goed?