Mijn teddyberen

Als kind had ik een teddybeer. Ik hield van hem en hij van mij.
En toen kwam ik erachter, dat mijn teddybeer
een stukje stof was met een paar kraaltjes als ogen en een vulling van schuimrubber.

Ik weet nog, dat ik me daar schuldig over voelde.
Dat ik niet kon verdragen, dat mijn teddybeer mij aankeek,
Omdat ik wist, dat hij niet echt was en het gevoel had, dat hij dat aan me merkte.

Dus zette ik hem met zijn gezicht naar de muur. Ik kon mezelf er niet toe brengen hem
weg te doen, want dat zou de gevoelens van liefde ontkennen, die ik had.
En ook die ik had ervaren. De veiligheid, de geborgenheid.

Allemaal illusies. Twee oogjes op een lapje stof en we zien een gezicht.
Het mannetje in de maan. Jezus in een tosti. We zien nu eenmaal
altijd patronen, als ze er niet zijn. En we versterken patronen die er zijn.

Allemaal illusies. Maar het ergst van alles was, dat het zo echt voelde.
Dat ik het verschil niet voelde. En dan moet ik mezelf de vraag stellen:
"Hoeveel procent van ieder mens om mij heen is een teddybeer?"

Hoeveel van wat ik van mensen zie, is mijn eigen invulling?
Hoeveel van wat ik zie is echt? Hoeveel komt uit mezelf?
Is alle liefde nep? Bestaat het eigenlijk wel?

Maar maakt het uit? Het gevoel van liefde dat ik voelde was echt.
En dat is logisch: Als ik mijn teddybeer knuffelde, knuffelde ik mijzelf.
Verder was er niemand. Ik voelde dus mijn eigen liefde voor mezelf.

Ik kom tot de conclusie, dat alle liefde, liefde voor jezelf is.
En dat alle haat, zelfhaat is.
Alle irritatie die je voelt, ongeduld over je eigen gedragspatronen.

Mensen zijn voor het overgrote deel teddyberen.
Maar maakt dat uit? Als het allemaal niet echt is, mag ik kiezen.
Mag ik kiezen of ik mijn leven leef in liefde of in ergernis.

Manus Manum Lavat

„manus manum lavat, dies diem docet“ in het Nederlands: De (ene) hand wast de (andere) hand, de (ene) dag leert/doceert de (andere) dag. Een latijns spreekwoord door Seneca. Hij schijnt het weer te hebben van een Griekse dichter.

Het is een raadselachtige uitspraak.

Door de jaren heen hebben veel mensen over de betekenis hiervan gespeculeerd. Waaronder Goethe. Dus ik voeg me in een rijtje illustere figuren. Ik zie er het volgende in:

De hand wast de hand: Een hand kan niet de andere wassen, zonder dat de ander de een wast. Kortom: het is een actie die wederkerig is.

Dit doet vermoeden dat dit ook geldt (volgens Seneca) voor de dag, die de dag leert.

Maar wat betekent dit? 

Als er twee dagen zijn is er een in het verleden, een in de toekomst. Net zo goed, als er bij handen een linker- en een rechterhand is.

Dus wat het verleden van de toekomst leert, leert de toekomst van het verleden.

Nou zou je dit kunnen zien als gewoon een verklaring van het terugkeren van trends, zoals de jaren twintig nu weer populairder worden.

Maar ik zie er nog wat anders in:

Als het dagen zijn van dezelfde persoon, net als handen van dezelfde persoon, wat gebeurd er dan?

Ik in het heden leer van het verleden, dat is logisch. Ik in het verleden kan toch niet leren van ik in de toekomst? Dat lijkt onmogelijk op het eerste gezicht.

Maar ik in het verleden bestaat niet meer. Het enige wat er van hem over is, is de herinnering van ik in het heden. Die ik, die weet meer van het heden en dus van de toekomst van ik in het verleden.

De herinnering van die ik weet dus meer, dan de ik toen..

Voila, het verleden leert van de toekomst.

Maar goed, waarom is dat interessant? Omdat de ik in het verleden, zoals ik me hem kan herinneren dus nooit bestaan heeft. Ik kan het niet helpen, dat ik 'hindsight' heb, zoals de Engelsen dat zeggen. Ik kan het niet helpen dat ik mijn herinneringen verander en daarmee snij ik mijn enige band met het verleden door

Ik weet dat het er moet zijn, maar ik heb geen idee wat er daadwerkelijk gebeurd is. Soms zie je opeens dingen in een ander licht.

Maar voor het heden betekent het ook iets: wat ik ook nu denk te beleven, in de toekomst zal ik daar anders over denken. Hetgeen betekent dat het heden ook niet bestaat, dat wat ik nu denk te weten, alleen maar de kennis van dit moment is.

En zo stommelen wij blind door het leven.

Dankbaarheid (1)

Dankbaarheid

Ik kan nu direct oproepen waar ik dankbaar voor ben. Mijn gezondheid, mijn familie, mijn werk. Eigenlijk alles wel. En niet alleen grote dingen, maar ook de kleine dingen, natuurlijk, schoon water, een warme douche..
Wow, wat is het leven toch mooi!

Ja, dan ben ik gelukkig. Dankbaarheid is een lekker gevoel.

Maar meestal.. ben ik niet dankbaar. Tja..

GAUW! Een oefeningetje in dankbaarheid
Lees de instructies door tot het einde en begin dan pas, dan werkt het beter.

1. Neem een diepe ademteug, hou de lucht even vast en zucht eens lang, zo langzaam als je kan.
2. Neem nu weer een diepe ademteug, hou hem vast.
3. Probeer niet meer te ademen. Niet een periode niet, maar gewoon nooit meer. Wees gerust, dat lukt je toch niet.
4. Maar het duurt even voor dat overduidelijk wordt... In de tussentijd probeer je zo weing mogelijk te denken.Voel maar gewoon, wat het met je doet.
   Is het makkelijker dan je dacht? Moeilijker? Wordt het warmer, kouder? Gaat je neus lopen of je ogen tranen? Gaat je huid prikkelen of voel je ergens druk, pijn? Je weet dat je weer gaat ademhalen, je kunt niet anders. Hoe lang kun je het uitstellen?
5. Als je uiteindelijk MOET ademhalen, echt niet anders meer kan, bereid je dan voor op de golf van dankbaarheid die er komt. Voel die golf, surf erop..
   Hoe langer je hebt volgehouden, hoe groter de dankbaarheid zal zijn.

Ok, probeer maar.. het kan echt geen kwaad. Wel je best doen, hè, niet valsspelen! 

Wow.. Voelt lekker toch? Ok, nou mag je verder.

---

Waar was je dankbaar voor, toen je weer mocht ademhalen?
Was je zo blij met een hapje lucht?

Ademhalen doe je gemiddeld 16.000 keer per dag, zo'n 400 miljoen keer in een gemiddeld leven..
Meestal zonder erbij na te denken. Zonder dankbaar te zijn.

Dankbaarheid bestaat dus alleen als je ergens WEL bij nadenkt, als het je onverdeelde focus heeft.
Onze focus ligt niet vaak op dankbaarheid, ja,  als iets beter gaat dan verwacht, als er iets mis was, maar nu niet meer of, als iemand vraagt: "waar ben je dankbaar voor?"

Dat is niet sneu, het is nu eenmaal zo, ik denk voor iedereen.
Volgens mij loopt niemand onbewust dankbaar te wezen, daar kan ik me niks bij voorstellen.

Maar belangrijk is dankbaarheid is dus een KEUZE, het is een kwestie van waar je je focus legt. Een bewuste handeling!

Maar ja.. als alles goed gaat, dan focussen we daar niet op. 

We focussen meer op problemen. Onze hersenen zijn gemaakt om problemen op te lossen, niet om te genieten.

Onze hersenen zijn gemaakt om problemen op te lossen, niet om te genieten.

Maar als we dan gaan nadenken over dankbaarheid, dan denken we aan al die dingen die al goed gaan. Dankbaar voor de lucht, niet dankbaar voor het feit dat je even geen adem had.
Tja.. dan ben je niet zo vaak dankbaar. Want lucht vergeet je gewoon en gelukkig maar, anders kreeg je niks meer gedaan. Als we de hele tijd liepen te vieren dat het zo lekker gaat, ging het al vrij snel niet zo lekker meer.

Toch is dankbaarheid wel een heel lekker gevoel, ik zou het graag vaker voelen.

Wellicht is er een oplossing voor het probleem dat we de 'goede' en 'normale' dingen vergeten.
En dat is nog een reden toevoegen om dankbaar te zijn:
Dankbaar zijn voor de problemen!

Ok, ok.. dat klinkt raar, snap ik.

Dankbaar voor de dingen, die niet zo goed gaan?

Voor de uitdagingen op ons pad?

De dingen die ongemakkelijk zijn, emotioneel of fysiek pijn doen, zelfs..

Die pijn kunnen zien als groeipijn?

Tja, die laatste daar zitten nog wel wat stapjes tussen voor mij.
Klein beginnen dus, want het is een goede gewoonte. Dankbaarheid is een lekker gevoel en problemen zijn nou eenmaal makkelijker om aan te denken dan dingen die goed gaan.

Ben ik mijn sleutels kwijt en kom ik te laat? Getver.. maar daar ben ik dan (uiteindelijk) dankbaar voor. Een kans om te zien dat het maar een klein probleempje is en dat ik me dus kennelijk druk maak om niks. Ik ben dus dankbaar voor missende sleutels.

Word ik boos? Dan ben ik dankbaar, dat mijn grenzen kennelijk voor mezelf duidelijk zijn, al is het overduidelijk niet voor die ander zo. Het herinnert mij aan mijn verantwoordelijkheid mijn gevoelens te uiten. En dus ben ik dankbaar voor mijn irritatie.

Stinkt iemand uit zijn mond? Dan ben ik dankbaar voor mijn reukorgaan, dat me normaal waarschuwt voor akelige dingen of bedorven eten. Of voor deze gelegenheid om eerlijk te zijn tegen iemand, als ik het durf. Of misschien dankbaar voor de kracht om het te accepteren, zoals ik ook hoop dat ik geaccepteerd wordt, ondanks mijn gebreken. En dus dankbaar voor slechte adem, dat het me daaraan doet denken..

Kan ik niet slapen? Dan ben ik dankbaar voor de tijd om na te denken of juist voor de uitnodiging tot meditatie. En dus dankbaar dat ik niet kon slapen.

En ik kan eigenlijk altijd wel dankbaar zijn voor wat het met mij doet of heeft gedaan, als ik maar even dankbaar kan zijn voor mezelf, voor het moment. Voor het feit dat door wie en wat ik nu ben er nog meer momenten mogelijk zijn. En dus ook voor alles wat me zo gemaakt heeft.

En het enige wat ik daarvoor moet doen, is even mijn adem inhouden.

Review of "Cosmos Laundromat", First Cycle, English

Very nicely made CGI movie.
These shorts are made to show of the potential of Blender, the program with which it is made. Kind of like the Pixar Shorts, which invariably show new features.

But however appealing to the inner nerd this is, the subject matter is even more intriguing to me as a member of the temple of tolerance.
To me it clearly illustrates the similarities you can find in psychological development (or enlightenment) and symbols in various religions.To show this the movie combines different religions (mostly Buddhism with Christianity) in a nice and quite funny clash of symbols.
I love it.

Here's why.

Victor
Victor (which literally means winner!) is clearly some minor meta-being like an Angel or a Djinn.
His statement: "this is the best product WE have in store", shows he's part of some system or hierarchy.
He's like a salesman or representative in his demeanor, very polite.
The wings on his jacket are a dead give-away of his angelic nature, but also the fact that he can exist on another, higher plane (the laundromat, where he climbs out of one of the machines) and that he caries his personal soundtrack for heavenly phenomena. More subtly he looks quite Irish, classically the land of Saints and scholars, seems like a good place for a Angel to be from and maybe even suggests Frank will be an Angel at some point. (Because Frank refers to Saint, see Frank)

Sheep are humans
The sheep are a clear reference to the sheep/shepard metaphor often used in Christianity. So the sheep are us humans. Toiling away on a boringly vegetated rock with only one tree with only one branch. Oh, the emptiness of being.

Reincarnation and heaven are the same thing
The cycles of the laundromat (rinse cycle) is a simile. It refers to the samsara or the wheel of rebirth like you get in Buddism, Tibetan religions and Hinduism. A soul is put through lives to learn, to cleanse itself. The more it is cleaned, the better the next life will be. The goal in these religions is to finally escape the wheel by entering nirvana mind-state.
Now in common language Nirvana is something like Heaven, a place you can go.
In the rennaissance Christianity established heaven to be in the sky, which is where the exit to the second cycle is in this movie.

The enlightened person
Frank, (short for Francis or which I feel stands for Francis of Assisi, a well-known Saint, patron Saint to animals, who reportedly spoke to animals, good name for a talking animal) has just started his life cycle as a sheep. And he is not happy. Presumably because he cannot stomach all the boringness and bleakness off his world. He wants to leave it. This is a common thing when you think about the state of the world. It seems impossible to escape the rotten things that happen to you and others. And the same patterns seem to emerge time and again, like conflict and suffering. There seems to be nothing to do about them even though they do not seem necessary. Germans call it "Weltschmerz" or the pain of the world. This made many saints, holy men and saviours weep and boeddha have a little timeout under a tree.
This all suggest that being a sheep (or us, because of sheppard/sheep) is the first step and it is quite hard.
Especially when you happen to be a lone wolf or a Saint and see further then the herd. If you are intelligent enough the world hurts.

Do you choose to be enlightened?

The question is raised if you choose to be a lone wolf (or a Saint or holy men, enlightened one or are born to be one). This is an interesting question. There is no hurting without caring. We do not choose to hurt, we choose to care and endure the hurting that comes with it. The way out according to Buddhists is not care anymore, not have any desires or ambitions and embrace the reality of what is. But if you do choose to keep on caring and desiring, you HAVE to be a Saint and that's suffering. It's too hard..

LEVELING UP!

This is where Frank is and he sees no way out. He has decided to take his own life, which is hard for a sheep. So he's been quite determined about it for quite a long time. Even when he breaks the only tree on the island, he doesn't give up.
Victor saves him at the last moment by giving him vague hope (the device and the promises) and telling him to stay put. (Endure). I love it that the device is just another (more fancy) noose. Which suggests to me that getting lost in hope is just as bad as giving up. 

It is also suggested in conversation, that Frank's saved because he's special. Because he feels the suffering that the other sheep obviously don't care about. He's more than just a sheep. (which led him to want to kill himself in the first place)

THE HOLI RAPTURE
Then a classic miracle happens and sweeps him up, referencing the rapture in Christianity, but also the vortex formed in a laundromat. Also the colors in the vortex remind me of the Hindu Holi celebration (you know, the color-run.. spring=new beginning) seems to fit, but I don't see many other references specific to Hinduism so it might just be me..

The cycle
Only Frank isn't entering heaven, but is reborn into a new life with a new body.
He is a caterpillar. This means he has many hands instead of hoofs, so tying the noose around his neck will be easier next time. 

(This noose can now also stand for faith and hope).

But also, we know, he's destined to transform into a butterfly (which is a lovely mixed metaphor, a caterpillar stuck in the wheel of rebirth). 

His new surroundings are obviously better than before, but even so, you know Frank is going to be miserable in this life as well (if only by his expression, he's not overjoyed, which you might think he would be).

He's just temporarily stunned and might enjoy his new possibilities for a while.

Different but the same

But being a caterpillar isn't much different from being a sheep. You munch all day. You can climb up walls and have hands, but that's basically it. A sheep is less vulnerable to predators (especially on that rock), a caterpillar has to hide all the time from birds. This stage promises more excitement, which will have Frank longing for the quiet of midgard before long.
This suggests the second lesson (in the second life) is about vulnerability and transforming that vulnerability into strength from a broadened perspective.
Like a butterfly has when it flies.
Victor has announced Frank will have many adventures, so this does suggest Frank is only starting out.

Never Done
Then we get to see the construct. A plane of existence encompassing Franks, and many other worlds, many cycles. Victor climbs out of a machine, all dry, maybe suggesting he's been through the process himself at some point. But he now obviously belongs in this meta-world of machines. His suit fits the surroundings of the heavenly laundromat.
It says: to be continued.. I'd very much like to see what the authors of this original religious construct have to say about other stages. A VERRRY intelligent and subtle story for a short CGI movie.

Production
The writers had the balls to take an original road, instead of a recipe for success and rocked it! 

Every aspect of the production seems to follow this originality. 

Like with the design of Frank's head. The first time we see him, he definitely lacks appeal. He seems far too real. Falls into a sort of uncanny valley. This is unusual, but it's not incompetence like I originally thought. Victor is all appeal, which creates a nice contrast and reveals it as intentional. A bold choice.

Very intricate things are happening with the lush wool of Frank and the interaction with for instance the rope. 

There's great detail in the narrowing of Frank's eyes when he looks towards the setting sun (another symbol for a life about to end).

It gives you the feeling everything is designed. Exactly right for it's purpose.

I applaud the writers for outdoing the effects and animation team, who have performed flawlessly and at points masterfully!
This movie is easily the best short cgi, that I've seen up to now. 

Not the most expressive, thigh-slappingly funniest or most breathtakingly beautiful, but definitely the best.

Bezoek aan de Tempel van Tolerantie

Mijn relatie met de tempel

Het zou mijn eerste bezoek in een half jaar zijn aan de tempel.
Het was een heerlijke dag. Ik kwam om het hoekje en zag het tempeltje liggen.

Dit beeld staat op mijn vaste dagelijkse rondje en het is voor mij altijd al "het tempeltje" geweest. Sinds deze blog begon is het "De tempel van tolerantie" geworden.

Het is een extreem klein tempeltje, manshoog. De zuilen staan zo dicht op elkaar dat een kind misschien naar binnen kan, maar volwassenen niet. Ik zeker niet, maar al word ik nog zo slank, mijn hoofd past er gewoon niet tussendoor.

Ik ben het afgelopen half jaar ziek geweest en voor het eerst kon ik vandaag weer zo lang lopen, dat ik te voet naar "mijn" tempel van tolerantie kon. Het staat precies op het verste punt van mijn vroegere dagelijkse rondje.
Maar ik was, ondanks mijn langzaam verbeterende conditie, behoorlijk moe toen ik aankwam en ik besloot om op het randje van de tempel, lekker in het zonnetje, even wat te lezen, totdat mijn lijf weer klaar was om verder te gaan,

De tempel lonkt

Als je aanloopt op de tempel is er een soort betonnen landingsstrip. Een voorbijganger wist me ter vertellen dat daar vroeger 'trompetten' op stonden.
En ook, dat de tempel in de krant stond, samen met alle kunstwerken in Huizen.

Op het fietspad voor de tempel staat nu dan ook een grote pijl gekalkt. Ik zou kunnen zeggen: "Jammer", maar niet terwijl ik de tempel bezoekt..
Het is fijn, dat andere op de kunst gewezen worden, die ze anders niet eens zien en ik laat zeker niet de heiligheid van mijn moment aantasten door wat verf.

Want voor mij was dit een heilig moment. Ook al zien mensen het anders, voor mij is dit het symbool van mijn levensfilosofie en nu ook een symbool voor mijn gezondheid.



De functie van de betonstrip is nu voor mij die van een rode loper, erg uitnodigend.
De tempel is duidelijk te klein om binnen te gaan. Toch heb ik het geprobeerd.
En veel kleiner dan een tempel normaliter is. Het is een een-persoons-tempel. Dat past prachtig bij mijn levensfilosofie, want iedereen heeft zijn eigen zienswijze. Je verenigen in een levensfilosofie is altijd deels een illusie. Dat heeft niks met de religie of levensfilosofie te maken, het is de aard van de mens.
Je zult het nooit op alle fronten met elkaar eens zijn. Een goeie filosofie leert je die verschillen te omarmen in plaats van erom te knokken. Een uitstekende filosofie breidt dat uit, zodat je verenigen niet betekent, dat je anderen uitsluit. Geen wij en geen zij. Of alleen maar wij. Maar liever nog alleen maar 'ik'jes. Sociale ikjes, maar toch...

De verrassing van de tempel

Het randje van de loper is te laag voor mij om op te zitten, dus ik besluit naar de zonkant van de tempel te lopen en daar te gaan zitten. En daar wacht mij een verrassing!

Al meer dan 500 keer ben ik langs dit kunstwerk gelopen, sinds ik heb besloten dat het een bijzondere betekenis voor mij heeft. Waarschijnlijk heb ik er ooit de eerste keer dat ik het zag wel in gekeken, maar sindsdien nooit meer. Tot mijn stomme verbazing zit er een plaquette met een spreuk tussen de zuilen.

De tekst op het plaquette is nauwelijks te lezen. Ook steekt er een geheimzinnig ijzeren staafje uit het beton van de tempel. Er zit een soort plek waar een ander plaquette verwijderd is. Het is niet perfect en dat is perfect!

De kluizenaarster Juliana

Ik heb de tekst van het plaquette digitaal verbeterd, zodat deze enigszins te lezen is.

Hij toonde mij iets kleins

ter grootte van een hazel

noot in de palm van mijn h

and. Het was rond als e

en bal. Ik keek er naar met

het oog van mijn verstand e

n vroeg mij af: "Wat kan di

t zijn?" en het antwoord lu

idde ongeveer zo: "Dit is de

hele schepping"

De kluizenaarster Juliana van Norwich 1400.

Mijn tempel, mijn persoonlijke religie, mijn levensvisie heeft net zijn eerste heilige gekregen: "Juliana van Norwich". En op zo'n officieel plaquette. En de tekst staat irritant gesteld, zonder leestekens en met woorden die middenin worden afgebroken. En dan moet je de tekst eerst nog vinden en kun je er niet echt bij.. Echt een oefening in tolerantie om dat te lezen.  Het is even volhouden.

En het illustreert ZO MOOI mijn idee van tolerantie.
Als je jezelf hebt gedwongen tot die tolerantie, dan begint het pas.
Verwondering, nieuwsgierigheid, verbazing, ontroering.  Die stappen volgen en...

Respect, voor de kunstenaar die dit heeft gebracht, respect ook voor de onbekende kluizenaarster. Respect voor de leeftijd van de spreuk. Voor het feit dat de spreuk nu extra goed beschermd is tegen de tijd en het weer met deze betonnen tempel.
Natuurlijk zit die geheimzinnige "hij" me dwars en de "schepping". Daardoor wordt het religieus, maar niet te.. Alles is er en het is dus ooit ontstaan of geschapen en er wordt niet gezegd dat die "hij" een god is, alleen maar iemand die iets toont. En ik heb al vaker gezien, dat als ik de  voor-mij-irritante bewoording van religie naar iets neutraals omzet, er dan iets van waarde ontstaat.
Dat kan ik accepteren. "Het oog van mijn verstand." Wat prachtig uitgedrukt. Natuurlijk je kunt niet zien, wat je niet begrijpt, je kunt niet begrijpen, zonder focus en contemplatie.  Zeker nu ik net geschokt ben door de ontdekking van deze spreuk, die ik 500 keer NIET gezien heb.
En natuurlijk is een klein natuurlijk object als een hazelnoot een reflectie van de hele schepping, maar dat wordt niet gezegd, niet precies. Dat is alleen mijn eerste eigen interpretatie. Het was "als een hazelnoot in de palm van mijn hand". Kortom het betekent eigenlijk, dat je de hele schepping in je hand hebt. Jij bepaalt hoe je de wereld beleefd. Maar er zit meer in.
Hier kan ik heerlijk op kauwen.
Dat kan ik zeker nog lang waarderen.

Dit zijn de stapstenen van tolerantie (je vindt ze in het menu, onder het eerste kopje "Tolerantie")

Dit was mijn eerste Dagelijks Persoonlijk Mirakel (DPM) in lange tijd.
Vandaag heb ik mijn persoonlijke, dagelijkse wondertje weer gemaakt door een paar stappen verder te nemen dan ik daarvoor deed. Door te besluiten vandaag iets te doen, wat ik nog niet eerder had gedaan. Door tolerant te zijn en nieuwsgierig. Dat is er dus voor nodig. Goed om te weten, voor als ik de volgende keer weer geen wonderen kan doen ontstaan.
Dit was (voor mij persoonlijk) een groot wonder, maar ik probeer iedere dag open te staan voor op zijn minst een klein wondertje. Een knuffel van mijn kinderen, een mooie zonsopgang, een toevallige ontmoeting. En al ben ik nog niet helemaal beter, ik ben heel blij dat ik in mijn hoofd daar weer ruimte voor heb.

Wat wordt jouw dagelijks, persoonlijk grote of kleine mirakel vandaag?

Dagelijks persoonlijk mirakel (DPM)

Kohii No Ame
Knik en lach..

Toen ik twee weken in Japan rondtoerde met mijn vader, had ik een koffer met 14 blikjes Haagse Hopjes bij me.
Een geschenk voor iedere dag dat we in Japan zouden zijn. Ik had gelezen dat geschenken door de Japanners erg op prijs worden gesteld als je komt logeren. Dat is traditie. Als je een geschenk krijgt, kun je wat teruggeven.

Maar er gebeurde iets zeer wonderlijks met ons. Mensen waren zo vriendelijk, dat we hard door de geschenken heengingen. Na de eerste twee geschenken hadden we besloten, dat deze geschenken waren voor de persoon, die ons die dag het best had behandeld, die het meeste indruk had gemaakt, voor het mooiste moment had gezorgd..

Alles is lastig als je weinig Japans spreekt, deze mevrouw kreeg uiteindelijk een blikje Hopjes voor haar engelengeduld.

En wat was het effect: ik heb nog nooit een vakantie gehad, waarbij ik zoveel en zo bijzonder contact had met de plaatselijke bevolking. Ook de mensen die we NIET het geschenk gaven, leken wel vriendelijker, indrukwekkender en onvergetelijk. Vaak zaten we in dubio, wat nou het mooiste moment was geweest. Of we twijfelden: iets was wel heel mooi, maar we moesten verder, dus als er een geschenk moest worden gegeven... dan moest het nu.. Maar was het mooi genoeg?
Stonden we dan niet verderop met onze mond vol tanden?

Bedankt, dat u me uitlachtte terwijl ik met stokjes probeerde te eten!
En voor wat het dan ook was, dat we aten.

Deze goedlachse mede-toerist uit Korea gaf ons een les in fine art in Nara, 

Van verre kwamen ze aanrennen voor een foto. Bedankt voor mijn
rock-star status als Grote Nederlander.

Op zo'n moment had ik maar 1 keuze:

Ik gaf het aan degene, waarvan ik op dat moment vond dat hij/zij het verdiende.
Want anders moesten we straks misschien terug en dat gaat niet met een rondreis.
Ik besloot gewoon: dit was 'm!

Vaak kwam er dan nog wel een tweede ontmoeting, die in de buurt kwam, maar nooit betreurde ik mijn beslissing.

En dat is het Dagelijks, Persoonlijk Mirakel. Want het lag niet aan Japan, of de mensen die we ontmoetten, we hadden vast ook niet heel veel geluk (al leek dat echt zo), het lag niet aan de geschenken, het lag aan onze instelling.
We waren op zoek naar iets moois, dus we vonden wat moois.

Sindsdien ga ik iedere dag actief op zoek naar mijn dagelijks wonder. En dan vind ik het altijd. Onze wereld zit vol met wonderen, dus het is niet echt moeilijk.
Tenminste, dat zou het niet moeten zijn.. Er zijn dagen dat ik dat vergeet.

Als ik dit schrijf, ben ik net ziek geweest en ik had veel pijn. Ik was teveel bezig met mijn pijn en zorgen voor de toekomst en hoe mijn leven wellicht blijvend veranderd is.
Toen kon ik geen wonderen zien.

Nu gaat het beter, maar dat leerde me, dat je dus je wel degelijk je eigen wonderen maakt.
Ik beloof mezelf dat ik iedere dag mijn eigen persoonlijk mirakel maak. NO MATTER WHAT.
Het leerde me ook, hoe je dat ook weer doet.

Wat wordt/is jouw dagelijkse persoonlijke mirakel?

Hoe het moet..?

• Hoe je ogen open, vaak is dat genoeg

Zie je geen mirakel gloren, dan is het tijd voor actie.

• Stap juist op een situatie af, die je angst inboezemt.
  Doe iets wat je anders niet gauw of vaak doet.
  Of doe iets wat je juist anders ook doet, maar nu met alle aandacht.
• Zie het positieve in alles wat er gebeurd.
• Wees open en alert.
• Maak contact met een plek of persoon, wees gul in je gedachten. Geschenken zijn optioneel.
• Laat iedere plek een beetje beter achter.

Waarom de Koran in het Arabisch is.

Ik kreeg deze link van iemand die ik bij toeval ontmoette.
Toen we het hadden over de Koran en geloven over de hele wereld. Wat een geschenk!
Je hoort in dit filmpje WAAROM de Koran in het Arabisch is en tussendoor geeft het een prachtige kijk op een stuk van de Islam dat ik nog nooit gezien had.

Hieronder mijn reactie..

Allereerst bedankt voor de link. Zoals je weet ben ik zeer geïnteresseerd in religie en geloof in het algemeen. Sorry, dat ik hier zo lang van stof ben. Ik schijn het niet anders te kunnen bij dit onderwerp.
Ik wil het graag precies goed zeggen.

Het is een erg mooi stukje film.
Ik hoop dat het misschien een brug kan slaan tussen al te 'strenge' christenen,
die zich dus nergens op baseren in hun veroordeling van de moslims.  (of wie dan ook)

Ik hoop het vooral, omdat het in het Engels is.
Helaas is het taalverschil Arabisch/Engels juist een van de redenen voor het onbegrip, dat betreur ik.
De meeste mensen nemen niet de moeite om Arabisch te leren.
Ikzelf overweeg het al een tijdje. Toen ik ontdekte dat die 'rare kriebeltjes' gewoon letters
van een alfabet waren, begon ik het te overwegen. Het lijkt nog steeds veel moeite, maar ook een
uitdaging. En de beloning is dat ik met de andere helft van de wereld kan spreken.
Toch heb ik de tijd nog niet gevonden.

De argumenten voor de Koran in het Arabisch, zijn me zeer duidelijk en ik denk dat het
waar is dat er veel veranderd is in de betekenis van de tekst, al heb ik wat moeite met de genoemde anekdote (sword/word).
In het Italiaans is zwaard: "Spada" en woord "Parola". Met al de spaghetti in de wereld, kun je van
Parola geen Spada maken. In het Engels ligt het dicht bij elkaar, maar in het Italiaans niet en
volgens zijn anekdote werd in Italie de Bijbel naar het Engels vertaald?
Hij is een goed spreker, maar goed spreken en waar spreken zijn niet altijd hetzelfde.
Maar goed, los daarvan: vertalen geeft fouten.
In het Latijn is "woord": 'sermo'. Maar 'Sermo' is niet alleen "woord", maar ook "het woord".
Terwijl er in het Nederlands erg veel verschil is tussen "een woord" en "het woord" is dat in het Latijn hetzelfde. Denk maar aan "het woord van god" of "een woord van god".
Als je gelooft dat de Koran het woord van God/Allah is, is het dus logisch om het niet te vertalen.

Ik snap nu wat je bedoelde met de verschillende teksten in de Bijbel. Er zijn natuurlijk inderdaad
misvertalingen. Omdat de bijbel steeds opnieuw vertaald (moet) worden, waarbij ook naar
de originele teksten wordt gekeken, word de tekst iedere keer anders gesteld.
Ook veranderd de taal zelf. Ik verwacht dat het Arabisch van 1500 jaar geleden toch ook anders is dan het huidige Arabisch?

Het is absoluut waar, dat Christenen niet de Bijbel kunnen citeren (vaak zelfs niet in de eigen taal :) op een enkele uitzondering na, maar ik ben toch ook Turkse Moslims tegengekomen, die geen woord Arabisch spraken en iedere dag toch braaf de sorah's opzeiden zonder ze te begrijpen.
Ik vergeleek dat met de Zen-oefening om in 'onzintaal' of paradoxen te spreken. (Koan)
Dit is een meditatie-oefening en wat je dus overhoud als je niet snapt wat je zegt is:
 vijf keer per dag meditatie.
Ook niet slecht.

Zijn andere punt vind ik veel sterker: Mensen liegen over wat er in de bijbel staat.
Dat klopt.
Zodra er ergens een boek is met regels, waar niet over getwijfeld mag worden, zullen mensen
liegen over wat erin staat. Mensen zijn mensen.
En zelfs als je niet twijfelt over wat er staat, dan kun je het nog hebben over wat het dan betekent. Daarom splitsen geloven zich zoals bij Lutherianen en Katholieken of Sjiieten en Soennieten of de Sampradaaya's (stromingen) van de Hindoes.
Hoe ernstig dat is, staat of valt natuurlijk met of je gelooft in een boek met alle antwoorden en het enige ware woord.
Dat doe ik persoonlijk niet, dus voor mij is het niet echt een groot probleem.

Het tweede deel, met hoe hij tot de Koran is gekomen vond ik confronterend.
Dat kwam door de vijf dingen die nodig zijn voor de islam:
-overgave
-onderwerping (van jezelf)
-gehoorzaamheid
-oprechtheid
-vrede.

Ik was in de Mevlana moskee in Rotterdam en heb meegebeden, me gewassen, uitleg gekregen bij ieder ritueel. Het voelde als een groot voorrecht.
Ik vond het prettig dat men zo open was. En tot nog toe ben ik bij vrijwel alle moslims, waar ik wat dieper meet heb doorgepraat, blij verrast door hoe open, bescheiden en aardig ze zijn.
Hoe devoter, hoe bescheidener is tot nog toe mijn ervaring.

Toen ik in de moskee met mijn hoofd boog en de aarde raakte, voelde ik de symbolische betekenis van onderwerping aan God/Allah/het Universum:
Nederigheid. Ik ben als mens maar een stofje. Ik vind mezelf heel wat, maar ik besta maar nauwelijks. De atomen in mijn lichaam bestaan voor meer dan 99% uit lege ruimte. Iedere vijf jaar, besta ik volkomen uit nieuwe atomen. Eigenlijk besta "ik" dus niet.
Vijf keer per dag je zoiets realiseren, kan niet anders dan gezond zijn.
Het is voor mij de reden van de oprechtheid en vrede, die ik heb ervaren bij moslims.
Want waarom vechten als je toch maar een stofje bent? Waarom heb jij dan meer rechten dan een ander? Waarom zou je belangrijker zijn?
Het is ook overgave. Als je niks bent, kun je ook geen controle hebben. Als je geen controle hebt, heb
je twee keuzen: of je gaat zitten huilen, of je accepteert het, omarmt het.. Geeft je over.
Als je eenmaal de illusie van controle laat varen, is overgave onvermijdelijk.

Prachtig. Het enige waar ik persoonlijk moeite mee heb van de vijf, is gehoorzaamheid.
Gehoorzaamheid aan wat? Aan God of Allah natuurlijk, maar hoe spreekt God dan tot mij?
Toch niet vanuit boeken?
Er zijn vele religies op aarde met vele boeken en allemaal hebben ze (tegenwoordig) de enige ware God. Vroeger hadden we meer goden. Toen was dat waar..
Hoe zou een mens moeten kiezen? Hoe gevaarlijk als je verkeerd kiest..
Maar ook..
Ik hoop niet het goede te doen door gehoorzaamheid, omdat ik moet, maar omdat ik in iedere situatie
nadenk over wat goed is en de slechte keuze verwerp.
(Of dat altijd lukt is een tweede, maar het is wel het streven, natuurlijk. Helaas, je denkt wel eens niet zo goed na. Dan probeer ik het goed te maken.)
Daarom pas ik niet in welke religie ook. Of in het leger :) Die gehoorzaamheid wordt bijna overal ge-eist. Ik ben niet goed met bevelen, van wie ook. Ik denk graag zelf na.
Ik ben met trots eigenwijs. Als ik het fout doe, is het mijn fout en mijn taak om te herstellen.
Maar interessant is het zeker. Des te meer, omdat ik dat stukje niet (direct) kan omarmen.
Daar zit iets in mij..

Ik vind het zo jammer dat mensen religies verwerpen. Religie begrijpt de
noden van de menselijke geest zo veel beter dan wetenschap, politiek of marketingbureau ooit heeft gedaan.
Zoals het welkomstritueel dat deze mensen die toetreden tot de islam tot tranen roert. Dergelijke rituelen zie je in iedere religie en ze zijn vrijwel altijd heel krachtig.
De wetenschappelijke term is een 'initiatie'-ritueel. Bij katholieken is het de doop, bij andere Christenen belijdenis, bij Hindoes het ontvangen van het heilige koord, bij de Joden de Bar Mitswah, soms wordt er een tatoeage gezet.

Dit filmpje gaat over het behouden van de kracht van religies in een nieuwe context,
al ben ik het niet eens met alles wat deze man zegt (natuurlijk):

Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt, wat dit voor site is.
Ik ben (met een paar anderen) bezig met religie op onze eigen manier. We proberen bij de waarheid te komen, op een wetenschappelijke manier, door experimenteren en theoretiseren..

We willen de goede dingen uit de religies proberen te begrijpen en de dingen waar mensen over zijn gaan ruzie maken eruit halen, zoals welk boek gelijk heeft, wie er gelijk heeft over de naam of de aard van die ene god (of vele goden). En met god bedoel ik dan in mijn geval: die diepe ervaring die verbonden is met ons mens-zijn.

Gelijk willen hebben is voor mensen niet de meest productieve bezigheid.
We kunnen geen gelijk hebben, omdat we alleen maar uit onze eigen ogen kijken met ons eigen brein denken..
De weg naar een waarheid moet liggen in proberen elkaar te begrijpen en waarderen en als dat niet kan elkaars grenzen zoveel mogelijk te respecteren.. Als dat ECHT niet lukt dan maar "elkaar toleren".

Ook willen we dat mensen blijven nadenken. Deze site is alleen voor als dat even niet lukt en om mensen wakker te schudden als ze zelfgenoegzaam in slaap vallen.
"Tolerantie" is bijvoorbeeld een sleutelwoord in de Nederlandse politiek, als dat maar in orde is, dan is het allemaal verder koek en ei. Hoef je niet meer na te denken. Heb je het goed gedaan.

Maar tolerantie is nog steeds vijandig.. Al is het dan stilzwijgend. Het is alleen maar toegeven dat een ander misschien ook enig bestaansrecht heeft. Maar in je eigen hart hou je nog steeds vast aan je eigen gelijk.

Wij (van de tempel) vinden het eigenlijk alleen een eerste stap.
De tempel van Tolerantie is dus ook iets anders dan de meeste mensen denken.
Iets of iemand tolereren is het beginnen van een reis.
Waardering is de laatste stap van het pad, waar Tolerantie slechts de eerste stapsteen van is.
En het is een moeilijk begaanbaar pad, zo blijkt uit het feit, dat wij als Nederlanders denken achterover te kunnen leunen als Tolerantie bereikt is..
Maar we moeten leren elkaar te waarderen juist in de verschillen en actief op zoek naar overeenkomsten en begrip.

We moeten elkaars rituelen beleven en voelen.
Ik denk persoonlijk dat  we zo het stuk in elkaar (h)erkennen,
dat soms goddelijk of gewoon God of Allah genoemd wordt.

Ik zou graag ooit Ramadan, Chanoeka of Ganesh Chaturthi vieren met de mensen die dat gewend zijn en willen uitleggen hoe zij dat beleven, wat voor hen de betekenis is.
Ik vermoed dat dat net zo'n hoogtepunt in mijn leven zou zijn als het gebed in de Mevlana moskee, het ontmoeten van Zen-meester Soen Ozeki of de Amhaarse bruiloft in de Russisch orthodoxe kerk waar ik bij mocht zijn.
Een moment dat ik echt dacht te kunnen voelen wat een ander voelde, die ik tevoren niet begreep.
Momenten die ik nooit zal vergeten.

Dank je voor het delen van het filmpje en voor ons gesprek, ik heb er veel van geleerd:

• Ik kende het initiatieritueel dat bij de Islam hoort niet.

• Het was indrukwekkend om te zien, hoeveel mensen de teksten letterlijk kenden.

• Het was mooi om de teksten gezongen te horen en tegelijk te kunnen lezen in het Engels (21:00). Het gaat snel, maar "Spoed je naar vergiffenis", sprong eruit. Mooi!
  Andere stukjes voelen in mijn binnenste nog steeds als strijdvaardige taal en gelijk hebben, maar ik zie nu, dat er ook een mildere interpretatie mogelijk is en dat het mogelijk aan de vertaling ligt of mijn onbegrip.

• De tranen van de christen zijn voor mij, tranen van iemand die eindelijk gelijkgestemden vindt. Dat hoeft geen bekering te zijn, het is alleen acceptatie en je eindelijk gewaardeerd voelen omdat je dingen die voor jouw omgeving normaal zijn in twijfel durfde te trekken.

• Prachtig sentiment, hoe je ieder moment, opnieuw in de Islam moet stappen. Hoe je steeds opnieuw bewust moet kijken naar je eigen rol in het bestaan.
  Dat is exact wat ik bedoel.

Al het goede,
Hjalmar

Blij bericht..

De verenigde Arabische emiraten zijn niet een natie, waarbij we direct denken aan geluk en tolerantie, toch neemt men het daar (in ieder geval op het oog serieus).

BRON ONDERSTAANDE: https://www.amnesty.nl/nieuwsportaal/nieuws/verenigde-arabische-emiraten-lelijke-werkelijkheid-achter-facade-glitter-en-gla

Tekst van Amnesty International:

In de Verenigde Arabische Emiraten wordt de vrijheid van meningsuiting zwaar onderdrukt en kunnen mensen voor slechts een tweet in de gevangenis belanden. Vooral advocaten, universitaire docenten, studenten en activisten zijn het slachtoffer. In Amnesty’s recente rapport 'There is no freedom here': Silencing dissent in de UAE wordt de grote kloof belicht tussen het imago van het land, zoals de overheid dat graag promoot enerzijds en de donkerdere realiteit van de routinematige vervolging van activisten, gedwongen verdwijningen en martelingen.

Bekijk het rapport

De vraag is dus.. Is het volgende bericht glitter en glamour, of is het een teken van een ontwikkelend bewustzijn? Valt het A.D. voor propaganda, of is dit investigative journalism van het zuiverste water? Helaas is er in het stuk van het A.D. geen enkele kritische noot, hetgeen doet vermoeden, dat men 'gewoon' een persbericht heeft overgenomen. Je zou zeggen, dat bovenstaande discrepantie toch even aangestipt zou moeten worden.

BRON ONDERSTAANDE: http://www.ad.nl/ad/nl/1013/Buitenland/article/detail/4243918/2016/02/13/Met-minister-van-Geluk-het-gelukkigste-land-ter-wereld-worden.dhtml

Tekst van het bericht in het AD:

Sjeik Mohammad Bin Rashid Al Maktoum, vicepresident en eerste minister van de Verenigde Arabische Emiraten, heeft woensdag de samenstelling van de nieuwe regering bekendgemaakt. Opvallend is dat er onder de 29 aangestelde ministers ook twee nieuwe posten gecreëerd werden: minister van Geluk en minister van Tolerantie.

Sjeik Mohammed bin Rashid Al Maktoum, eerste minister en vicepresident van de VAE. © epa.

Het nieuwe kabinet krijgt de opdracht om een tolerante samenleving uit te bouwen, met een goed opgeleide bevolking en gelijke economische kansen voor iedereen. Het 29-koppige kabinet telt ook zeven jonge vrouwelijke ministers.

Ohoud Khalfan Al-Roumi wordt de nieuwe minister van Geluk. 'Het is haar taak om een beleid uit te werken en door te voeren om een gelukkigere samenleving te bereiken', zo tweette sjeik Mohammad. Hij voegde eraan toe dat geluk in het land voortaan niet meer louter een wens zal zijn: er worden programma's, plannen en prestatie-indexen doorgevoerd die het algemene geluksniveau in het land moeten bevorderen.

Abu Dhabi, hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten. © thinkstock.

Minister van Tolerantie
Lubna Bint Khaled Al Qasimi werd aangesteld als minister van Tolerantie. De ministerpost werd gecreëerd omdat het land 'tolerantie' tot een van haar kernwaarden wil maken.

Volgens de eerste minister wordt ook ingezet op degelijk onderwijs: er werden daarom drie ministers van Onderwijs aangesteld die het systeem moeten hervormen.

Gelukkigste land ter wereld in 2021
'Dit is het team dat de dromen van onze inwoners waar moet maken', zei sjeik Mohammad. De Verenigde Arabische Emiraten zijn een federatie van zeven oliestaten. In het World Happiness Report van de Verenigde Naties stond het land vorig jaar op de twintigste plaats. De regering van de VAE wil dat het land tegen 2021 het gelukkigste land ter wereld is.

Wim Hof & Pain Acceptance

Een paar jaar geleden had ik het genoegen twee mensen halfnaakt over de hei te zien struinen.
Bij navragen bleken het studenten van Wim Hof.
Wim Hof maakte internationaal furore als 'the iceman'.
Een van hen was net gestopt met zijn rheuma medicatie. We hebben enige tijd staan praten bij temperaturen onder de tien graden.
Ze leken weinig last te hebben van de kou, maar gaven naar verloop van tijd wel aan weer te moeten gaan bewegen. Via hen kreeg ik een folder met de basistechnieken.
Ondertussen is deze openbaar te verkrijgen.

Ik berichtte een engelse vriend van mij het volgende over Wim Hof :
(ik zal dit te zijner tijd vertalen in het Nederlands)

You expressed an interest in Wim Hof.

I found this online for you:
http://www.icemanwimhof.com/files/WimHofMethod-revealed-2015.pdf

It's basically an excerpt from his book "koud kunstje" (koud=cold kunstje=magic trick, in Dutch it means something that's easy) focussing on the technique.

There is a Dutch foundation called 'scepsis', which looks (very) sceptically at these kind of things.
http://skepsis.nl/wim-hof-methode/

They don't like Wim Hof much and don't like his association with anything esotherical and his somewhat erratic theories, but they cannot discredit the research and results. That's huge.

Scepsis feels he's the first to actually confirm mind over matter with regard to the immune system.
They do express doubt that this is something that can be learned if it's not taught by Wim Hof himself  (the so-called guru-effect, which is a placebo effect in disguise).

They have researched 12 of his direct students/'disciples', two of which I have met myself, walking almost naked on the heather in the fall a couple of years ago, one of them just stopped his rheumatism medicins and was doing quite well.
The Radboud-hospital (a well established hospital) concluded the disciples could influence their immune system as well.
They combated an injected harmless influenza strain and did significantly better than the control group, who weren't trained.

Seems he's really's on to something.

PERSONAL EXPERIENCE
I use parts of his method (the breathing and don't bother much about the rest) to cope with the pain of the hernia and to get into a meditative state in a different posture that I was used to, but now cannot use because of the pain. It's great for that. Scepsis claims it's similar to Tibetan Gtummo-meditation, so that explains that. I used Indian breathing techniques before, the net effect for me is the same: flooding the system with oxygen, so that you can breath really slow, lowering the hart-beat.

Hope you can do something with it, if you want more, I can probably find it for you, but this is some nice basic info!

FREE
It's a good sign they are giving it away for free, like EFT. (Which I also still use for various purposes, together with Chronic Pain Acceptance Training I saw on "Re-design My Brain", on discovery which to me is very similar, because it uses an accepting and affirming mantra as well.)

The mantra for Pain Acceptance was:
-I can control the pain
-There is no need to control the pain (strangely worded in the negative, but hard to reword....)
-The pain is temporary.

Repeating this over and over for 10 minutes is reputed to lastingly reduce the reaction of the brain to the pain during the day. I cannot find any proof of this outside the TV-program..

I've managed myself to be put up with intense pain for short periods of time.

In this way, the pain has at least brought me something. It's a great, if somewhat harsh teacher.

Is Zijn is of zijn is zijn?

Gisteren was Quintus hier en we kwamen te spreken over waar en niet waar.

"Wat is het?", vroeg Quintus. "Jan en Piet zijn op vakantie, of Jan en Piet is op vakantie?"

Duidelijk natuurlijk, Jan en Piet, dat zijn er twee, dus die zijn.

Maar toen kwam Quintus met het volgende: "Denk nou logisch na, is het twee en drie IS zes? of twee en drie ZIJN zes?"

"IS zes, natuurlijk", zei ik.

"Dus twee en drie IS zes?"

"Ja!"

"Ja, maar denk aan Jan en Piet. Die ZIJN op vakantie.. Dus je weet het zeker: Twee en drie IS zes..?"

"Ja, natuurlijk."

"Maar twee en drie is toch vijf?"

Een prachtig punt over gelijk en correct. het is helemaal afhankelijk van context.

In de context van de taal is het correct om te zeggen: "twee en drie zijn zes".

Grammaticaal gezien is dat een goede zin. "Twee en drie is zes" suggereert een andere context, andere regels. In die regels is het grammaticaal gezien correct. Zo bouw je een som op, in tegenstelling tot bijvoorbeeld "twee is en zes drie". Het is een correcte uitdrukking van een foute som.
De syntaxis (zinsbouw) klopt, maar in het domein van de rekenkunde is het fout.

Dit geeft overduidelijk aan, dat je voor begrippen als goed, fout en betekenisloos/betekenisvol een domein nodig hebt.

En, dat het antwoord nogal kan verschillen, afhankelijk van welk domein je op dat moment betreed.

Het wonderlijke, is dat mensen zo makkelijk van domein wisselen, zonder zich ooit bewust te zijn van dit feit. Sterker nog, wij hebben de metafoor uitgevonden, waarmee we proberen iets zinvols te zeggen over het ene domein, door een voorbeeld uit het andere. Alsof dat betekenis kan hebben.

Nu zijn we meestal wel zo verstandig om te zeggen: "een vergelijking gaat altijd mank".

Maar meestal gebruiken we een metafoor om iemand te overtuigen van ons gelijk. 

Deze manier van denken zit ook in IQ tests, een boom staat tot een struik als een jas tot een ....?

Dit maakt mensen creatief, maar helaas erg slecht in consequent zijn. Zelfs binnen hetzelfde domein. Dit blijkt goed uit de natuurkunde: "5 graden, maar 3 meter", niet "meters". Graden en meters zijn allebei eenheden. Waarom is de syntax dan niet hetzelfde?

Ligt het aan het Nederlands? Nee. "Two meters and fifteen degree Celsius." Engelse natuurkundigen maken de fout vaak andersom. Ik zou niet weten of het in andere talen ook zo is, maar ik vermoed hetzelfde soort inconsequenties.

Het heeft volgens mij te maken met een ingebakken neiging van mensen om dingen te beschouwen vanuit meerdere domeinen, of zich zelfs niet bewust te zijn van het domein, waarin ze iets beschouwen.
Zelfs mensen die hun leven lang ermee bezig zijn, maken er vaak fouten in.

Ik zie dit als een uitvloeisel van onze creativiteit. bij creativiteit associeer je. Je wisselt van domein.
Je associeert een lantaarnpaal met een kaars. En je kan dus zeggen dat ze 'aangestoken worden'. Letterlijk zou dat betekenen, dat ze met olie worden overgoten en dat vervolgens de vlammen eruit slaan. Maar vrijwel niemand zal denken, dat dat bedoeld wordt.

Dat is eigenlijk gek. Maar het geeft wel iets belangrijks aan:

Andere mensen kunnen onze domeinfouten goed volgen.

Het is zelfs zo, dat mensen onze domein-inconsequentie BETER kunnen volgen, dan domein-consequentie. Vandaar het bestaan van de metafoor.

Dit heeft te maken met waarschijnlijkheid. Het is waarschijnlijker, dat we iets bedoelen wat binnen onze ervaring ligt, dan erbuiten.
Het heeft dus ook te maken met ervaring.

Een uitvloeisel van bijvoorbeeld het biologische domein is, dat je kan zeggen, dat een ongeboren baby feitelijk een parasiet is. Toch zou ik afraden, dat tegen een zwangere vrouw te zeggen. Die zal dat anders ervaren. Hoewel het op de keper beschouwd een neutrale observatie is, zal de aanstaande moeder het niet zo kunnen zien. Dit heeft te maken met 'goed' en 'slecht'.
Hetgeen biologisch gezien geen betekenis heeft.
We hebben onszelf getraind om parasieten te zien als 'slecht' en babies als 'goed'.

De meeste mensen vinden zelfs, dat deze begrippen domein-overstijgend zouden moeten zijn.

We voelen ons een beetje ongemakkelijk, als dat niet zo blijkt te zijn.

Gek genoeg vergt het een andere eigenschap van creativiteit om het zo te kunnen zien:

De wil om buiten de gebaande paden te lopen.

Depressie

Gisteren was ik depressief. Ik heb de hele dag doorgebracht in een soort grauw waas.
Er is mij verteld dat de zon uitbundig scheen. Ik heb er niks van gemerkt.
Ik heb geprobeerd muziek te maken, maar heb het halverwege opgegeven.
Ik ben vergeten mijn zoon uit school te halen en toen ik daar achter kwam (een half uur te laat) in lichte paniek in badjas naar buiten gelopen om hem te gaan zoeken met de auto.
Net op het moment dat ik me realiseerde dat ik geen huissleutel had en mezelf dus had buitengesloten, kwam mijn zoon aanlopen. "Ik heb de sleutel", riep hij vrolijk.
Hij was toevallig mijn vrouw tegengekomen, die postbode is. Van haar had hij een sleutel.
Het ging goed, maar dat was puur geluk.
En toen was het alweer vier uur. Tijd voor lunch..
Ik heb die dag geen vrolijk moment gehad, hooguit neutrale. Wel heb ik af en toe een glimlach laten zien, maar het voelde vals.
Dat was rock-bottom.

Ik herken het gevoel van twee andere periodes in mijn leven. Twee andere periodes van depressie.

De eerste keer was ik afgewezen bij de kunstacademie in Groningen met een venijnig advies, dat ik maar wat anders moest gaan doen.
Tegelijkertijd kreeg ik gordelroos (bijna helemaal rondom), een heel pijnlijke ziekte, waarbij iedere beweging een kwelling is omdat de kleding over gevoelige huid schuurt.
Dat heeft me twee weken gekost. Pijnmedicatie en mijn ouders hebben me erdoorheen gesleept en ik had het vooruitzicht, dat het maar twee weken was. Toen ik gewend was aan de pijn van de gordelroos heb ik in de tweede week aan mijn portfolio gewerkt. Zo kon ik mezelf wijsmaken, dat die gordelroos 'goed uitkwam'. Ik had in ieder geval tijd om aan mijn toekomst te werken omdat ik niet naar school hoefde.
Ik deed daarna toelatingsexamen voor de kunstacademie in Hilversum en werd met veel enthousiasme aangenomen.
De les: Trek je niet zoveel aan van het oordeel van een ander, het is maar een mening.
Ook was ik een illusie armer. Ik kan niet automatisch alles (op geestelijk gebied). Domme illusie om te hebben op je 18e, maar tja het was mijn ervaring tot dan toe.

De tweede keer was zwaarder. Ik had een holte ontsteking. Dat voelt als een soort kiespijn in je hele hoofd, dag in dag uit, bij iedere hartslag. Een kloppende zeurende pijn. Dit heb ik twee maanden gehad.
Ik was een jaar of 35. Er is een cat-scan gemaakt. De vorm van de binnenkant van mijn neus bleek niet goed, waardoor mijn lijf de ontsteking niet zelf kon opruimen. Ik moest geopereerd. Helaas moest ik op die conclusie en de operatie, die erop volgde in totaal 2 maanden wachten.

In deze periode had ik op zijn hoogst een halve batterij, weinig energie. Maar ik werkte wel volledig.
We waren met de BV bezig, projecten score, carrière maken.
's Avonds was ik kapot. Ik rolde mijn bed in en de volgende dag begon het weer. Weekenden waren mijn redding. Bijtanken.
Toen werden de kinderen ziek. Naast mijn werk (ik werk thuis) verzorgde ik ook een beetje de kinderen, maar het meeste kwam op mijn vrouw neer, die toen niet werke.
Na een week werd ook mijn vrouw ziek. Toen deed ik alles, werk, huishouden, verzorging. Op een halve batterij, met continue pijn. Dat ging ongeveer een week goed.

Toen knapte ik. Ik schold iemand verrot, die kwam helpen en dat zeker niet verdiend had.
Oververmoeid ging ik mijn bed in en ben er drie dagen niet uit geweest. Mijn hele leven leek uit foute beslissingen te bestaan. Ik was gewoon niet goed genoeg. Bleh.
Na drie dagen ben ik weer begonnen en na mijn operatie een week later, voelde ik me weer goed, maar mijn zelfvertrouwen was geschokt. Hoe had ik zo irrationeel kunnen reageren?
Ik ben naar een psycholoog gegaan. Daar heb ik veel geleerd over hoe ik met woede, irritatie en verdriet omga. Ik ben een stapelaar. Je merkt niks aan mij, totdat ik knap. Het automatische antwoord op: "Hoe gaat het?" was altijd "Goed!"

Samen met mijn vrouw ben ik daaraan gaan werken. Ik kreeg van haar de toestemming mijn irritatie te uiten en het was oke, dat daarbij de emoties soms hoog opliepen. Als de stapel te hoog wordt, kan hij alleen maar kletterend omvallen. Nu wordt de stapel nooit meer zo hoog, daar zorg ik wel voor. Ik zie irritatie nu vaak als nuttige feedback en een teken dat er een grens is gepasseerd en gemiddeld eens in het jaar hebben we een fikse ruzie.

De les: er zijn geen negatieve emoties. Er is alleen emotie. Ik heb een verantwoordelijkheid hiermee om te gaan en emoties niet te negeren. Dat gaat op de lange termijn niet goed. Eerlijk zijn. Vooral naar mezelf. In mijn geval betekent dat eens in de zoveel tijd gewoon stilstaan bij wat je eigenlijk voelt.
Ook was ik weer een illusie armer: Ik ben niet het rationele wezen, waarvoor ik mezelf aanzag. Ik snapte de idealen van Mr Spock (uit StarTrek) wel. Ik zag emotie als vooral hinderlijk.
Ook ben ik niet zo geweldloos als ik dacht. Ik had keuzes gemaakt, die ik achteraf niet meer kan (of wil, alles kan) verdedigen.
Maar terwijl ik het deed leek het allemaal heel erg logisch. Ik beschrijf het misschien erg dramatisch, ik heb niemand geslagen, ofzo. Maar wel was ik buitengewoon onredelijk geweest en ongelooflijk stomend kwaad.

Beide keren heb ik dus iets geleerd. Ben ik een illusie kwijtgeraakt.

Gisteren was ik depressief.
Vandaag ben ik erg wankelig, de tranen zitten dicht achter mijn ogen, maar ik voel me iets beter.
Genoeg om te bedenken, dat er dus wel weer wat te leren zal vallen.
Dus ik wil even op zoek.

De situatie is nu anders: Ik heb al maanden chronische pijn. Het varieert van zeurend tot ondraaglijk. Met ondraaglijk bedoel ik, dat er niks anders overblijft. Ik kan niet meer denken op zo'n moment, niet eens aan de pijn. Het is even puur zijn, maar niet op een prettige manier.
Gelukkig zijn dat maar scheuten van een paar seconden. Maar de opbouw ernaartoe en de nasleep kan zwaar zijn. Het duurt even voor je weer bij je positieven bent. En concentratie kan je vergeten.

Hier beschrijf ik mijn situatie, ik overweg dit weg te halen. Het is niet echt relevant.

Ik heb een hernia, al vanaf mijn 19e heb ik pijnklachten. Dus ik weet wat het is om te leven met zeurende pijn en verminderde capaciteit. Maar dan hebben we het over lichte pijn, met af en toe een uitschieter, die een paar dagen, hooguit een paar weken aanhoud.
Het doet pijn, maar ik kan gewoon doorgaan, ben niet immobiel.
Een hernia is een zenuw in de rug, die bekneld zit door het uitpuilen van een tussenwervelschijf.
De zenuw zorgt voor pijnsignalen uit mijn been, terwijl er niks aan de hand is met het been.
Vervelend, maar goed mee te leven. De pijn concentreert zich in mijn bil en ik heb moeite deze te ontspannen. Maar ik kan vrijwel alles.
Mei vorig jaar veranderde dat. De pijn werd steeds erger. Ik kon steeds moeilijker lopen. Het beeld wisselde heel sterk, de ene dag ging het, de andere was ellende. Tot aan September. Toen was het zover dat ik me niet meer kon bewegen, niet meer kon lopen of staan, liggen, maar vreemd genoeg wel zitten, dus ik kon nog werken.
Maar 'niet liggen', betekent ook 'niet slapen' en dat is niet vol te houden. Ik slaap nu gemiddeld om de dag, omdat ik dan zo uitgeput ben, dat ik gewoon door de pijn heen slaap. Vannacht heb ik in verhouding goed geslapen, gisteren had ik nauwelijks geslapen.

Ik ben onderzocht, heb een MRI gehad. Naast de hernia is er een haarscheur ontstaan in het kapsel van mijn tussenwervelschijf. De hernia/pijn is erger dan hij ooit geweest is. Normaal geneest een hernia binnen 6-8 weken. Maar door deze haarscheur, moet ik aan genezing denken binnen het jaar. Een operatie wordt afgeraden.
Ik ben nu al 5 maanden bezig. Leven met de pijn is moeilijk. De periode lijkt onafzienbaar en ook geld lijkt met zo'n periode een probleem te worden. Dit zorgt voor enige stress, terwijl er nu nog geen probleem is.

In December vorig jaar heb ik een zenuwwortelblokkade gehad. Daardoor heb ik bijna 6 weken lang geen pijn gehad. Heerlijk, ik kon weer werken.. pakte mijn leven weer op, maakte weer afspraken.
Twee en een halve week geleden, was dat plotseling afgelopen. Het medicijn was uitgewerkt.
De pijn was in volle hevigheid terug.
Eergisteren mocht ik een tweede prik / zenuwwortelblokkade. Daar had ik erg naartoe geleefd.
Bij de vorige zenuwwortelblokkade was ik vanaf het moment van prikken van de pijn af.
Er was wel gewaarschuwd, dat het even erger kon zijn, maar dat was bij mij dus niet zo.
Daarom had ik erop gerekend, dat het nu weer zo zou gaan.

De nacht volgend op de prik was de lidocaine (verdoving voor de ingreep) uitgewerkt en kwam de pijn weer terug. Geslapen heb ik nauwelijks.
Gisteren had ik meer pijn dan in de weken ervoor. En ik had zo gehoopt dat het beter zou zijn. Ik had me daar al wekenlang aan vastgehouden.
En daar ging het mis. Ik zag even het redelijke niet meer: dat het normaal twee weken duurt, voor zo'n injectie zijn volledige werking krijgt en dat het allemaal nog veel beter kan worden. Dat er juist gewaarschuwd wordt voor een korte terugval. Ik zag het gewoon allemaal niet meer zitten.

Vandaag is de pijn weer op het oude niveau van de vorige weken en er is dus een flinke verbetering ten opzichte van gister. De situatie lijkt niet per se meer uitzichtloos.

Dus wat is de les? Dat ik niet moet hopen? Dat het gevaarlijk kan zijn al je hoop te vestigen op 1 ding? Of juist, dat als lichtpuntjes lijken te ontbreken, dat je het niet redt. Dat je nieuwe lichtpuntjes moet zoeken, zo snel mogelijk?
Mischien.

Ik zit ook te denken aan iets anders.
Mijn relaties veranderen. Ik word de hulpbehoevende. Dit vreet aan mijn trots. Normaal ben ik degene die mensen helpt. Nu komen mensen die ik normaal ondersteun, mij ondersteunen, omdat ik er erger aan toe ben. Dat is natuurlijk iets heel moois, dus wat zeur ik..  maar aan de andere kant.
Ik heb erg veel moeite met deze omdraaiing van de rollen.

Misschien heb ik toch meer ego dan ik dacht. Misschien was mijn helpen toch ook niet helemaal belangeloos. Het is heerlijk relativerend voor je eigen 'problemen' om iemand te zien die het echt zwaar heeft en als je daar iemand mee kan helpen, dan mag je er zelf toch ook wel wat aan hebben? Maar nu ben ik diegene voor iemand anders. Men relativeert de eigen problemen door te denken, "gelukkig ben ik Hjalmar niet". (Ten minste in mijn hoofd) Dat maakt het opeens wat moeilijk om mijn problemen te relativeren. Natuurlijk zijn er theoretisch vele mensen die het slechter hebben, maar het gaat nu even over mijn ervaring.

Ik zei altijd tegen mezelf: als hij of zij daardoorheen kan komen, dan kan ik dit ook. Daar putte ik kracht uit. Maar ja.. Dus ik heb een nieuwe tactiek nodig. Misschien toch die lichtpuntjes. Maar ik kan er zo snel weinig bedenken. Dat ik vrij snel een baan in het onderwijs kreeg aangeboden, waardoor ik in ieder geval nog wat geld binnenbreng straks? Dat ik daarin weer een nieuwe uitdaging heb, waar ik mezelf mee kan afleiden van de pijn? Klinkt erg Doctor House. Wanhopig op zoek naar dingen die je genoeg in beslag kunnen nemen. Maar goed. Eerst maar eens zien of ik dat kan.
Met de twee halve dagen per week die nu in de planning staan en deze pijn zou het erg zwaar zijn. Slaat de wortelblokkade aan, dan is het alleen maar interessant. Maar ik denk niet dat ik meer erbij kan hebben.

Ik ben er nog niet uit. In ieder geval voel ik me nu een heel stuk beter dan gisteren.
Daar hou ik voorlopig maar aan vast. Ik zit te schrijven, da's ook positief. Niet wereldschokkend, maar ik doe tenminste iets, al is het nog zo klein. En ik lijk me goed te kunnen concentreren.

Ik weet dat deze blog niet veel gelezen wordt, dus ik kan mezelf niet voorhouden, dat ik met het schrijven een steun en toeverlaat voor miljoenen ben, dat zou leuk zijn, maar helaas.
Het is in principe wel openbaar, dus het zou kunnen dat iemand er iets aan heeft.
Maar ik schrijf dit vooral voor mezelf. Ik hoop dat ik met een jaar vergeten ben hoe ik me nu voel en me weer druk maak over onbenullige dingen.
Dan kan ik deze blog-entry lezen en me hopelijk optrekken aan het feit, dat ik hier ook doorheen gekomen ben.

En wat zou de illusie zijn, die ik kwijt raak?

Ik denk de illusie dat 'ik' gescheiden is van 'mijn lijf'. Pijn is zo invasief. Dat emoties je redeneren en waarneming beïnvloeden, dat had ik al geleerd. Maar dat je bij genoeg pijn niet meer kunt functioneren, gewoon niet meer kan denken. Dat is nieuw. "Ik" ben echt volkomen afhankelijk van het goede functioneren mijn lichaam. Of ik dat nou leuk vind of niet.
Ook slaaptekort heeft zijn akelige kanten. Vergeetachtigheid. Ik doe geheugentraining, maar ik mag straks weer opnieuw beginnen. Natuurlijk heb ik ook weinig energie. Maar het ergste vind ik:
ik droom ook nauwelijks meer. (Of ik kan me mijn dromen niet herinneren)
Dat is voor mij heel vreemd.

Ik maak niks meer. Ik heb nog wel soms ideeën, maar er komt nauwelijks iets uit mijn handen.
Terwijl ik juist alle tijd heb, zou je zeggen. Concentratie en energie zijn het probleem.
Een groot deel van mijn eigenwaarde heb ik altijd gehaald uit het feit dat ik dingen kan maken, waar ik trots op kan zijn of een ander blij of geholpen mee kan zijn, waarmee ik geld kan verdienen.
Nu valt dat weg.
In relaties ben ik niet meer steunend, maar juist belastend, dit merk ik aan mijn vrouw en kinderen. Ik draag op het moment erg weinig bij, waaraan dan ook. Dus dat is ook weg.
Ik ben weinig betrouwbaar, ik vergat mijn zoon op te halen, laat dingen vallen, afspraken moet ik afzeggen, ik kan nauwelijks inschatten wat een goede dag gaat zijn, de ene nacht gaat goed, de andere is een ramp.

Ik ben letterlijk zonder waarde. Ik ben debet, niet credit. Waardeloos in mijn eigen inschatting. Hopelijk tijdelijk, maar het is zeer confronterend.

Ik had altijd gedacht, dat ik dat niet zou kunnen: Waardeloos zijn. Maar het lijkt te wennen.
Heb ik nog wel recht op leven? Voedsel? Nee, geen recht.. maar aan de andere kant...
Ik heb ook niet het gevoel dat ik minder rechten heb, zelfs niet, als het zo zou blijven..
Ik denk dat recht op leven niet bestaat, voor niemand.. Er is alleen leven, zo lang als het duurt.

Ik blijf mezelf voeden en zo comfortabel mogelijk maken en voel me daarover minder schuldig dan ik tevoren had ingeschat. Ik ben een nemer geworden, geen gever.
Mijn vrouw is bezig meer en meer te werken, om de gaten te vullen. Mijn kinderen troosten mij, mensen die ik hielp, kijken mij meewarig aan. Maar het is nu eenmaal niet anders.
Ik heb nu, op dit moment, niet veel te geven.
En toch mag ik er van mezelf nog zijn.. Waarom? Ik weet het zelf niet.
Maar ik ben er ergens wel een beetje blij om.
Kennelijk is er een soort uitgelekt gewicht, een netto waarde, die ik aan mezelf kan toekennen.
Iets wat ik tevoren niet kon zien. Het is nog erg wankel, maar als ik het kan destilleren, kon het wel eens een bron van grote rust zijn.

De kunst van het eens zijn

Het eens zijn is het eens worden

De heer Vroom spreekt de massa toe, Dreesman aan zijn zijde.
   "We kunnen het allemaal wel eens zijn over iets simpels, zoals 1 plus 1, maar.."

Dreesman valt hem bij: "Ja, gemiddeld: 1!"
Vroom: "Ja..... Wacht, wat..? Nee, niet 'gemiddeld', ik zei 'plus', dus 1+1 bij elkaar."
Dreesman: "Oh, elf? Sorry!"
Vroom: "Elf?"
Dreesman: "Ja, elf! 11? Twee enen? Bij elkaar?"
Vroom: "Oh, nee, haha, dat bedoelde ik niet! Optellen. Je weet wel, zoals op school vroeger?"
Dreesman: "Oh, Dan wordt het een 10!"
Vroom: "Heh? Wat?"
Dreesman: "Ja, met zulke makkelijke sommen heb ik een 10, hoor."
Vroom: "Ja, twijfel ik niet aan! Maar de vraag was: wat is de uitkomst van de som?
              Stel: je hebt 1 appel en nog 1 appel......?"
Dreesman: "Oooooooooh, dat! Je bedoelt oneindig?"
Vroom: "..?"
Dreesman: "Ja, je eet de appels, maar je bewaart de zaadjes, natuurlijk.
             Want die plant je.. Even wachten en er groeit van al die zaadjes ECHT wel 1 appelboom.
             Daar komen weer appels aan en daarvan bewaar je weer de za..."
Vroom: "Ja, wacht, joh, Da's BIO-logisch, ik bedoel logisch!"
Dreesman: "Oh, logisch! Zoals paradoxen, groepen, wiskunde enzo?
Vroom: "Ja!"
Dreesman. OK, oneindig + oneindig = oneindig, dus 1+1=1. Ja, maf is dat, he?"
Vroom: "Ja, klopt, da's raar maar waar. Nee, maar dat bedoelde ik niet.. Je denkt veel te moeilijk, Nee, ik bedoel gewoon! Simpel! Zoals in de echte wereld."
Dreesman: "een appel + een appel is 1 simplistische fruitsalade?"
Vroom: "Ik geef je een hint, het antwoord is niet 1!"
Dreesman: "..."
Vroom: "Snap je?"
Dreesman: ''Ja, ik denk even.."
Vroom: "Nee, niet te moeilijk denken, neem gewoon een ander voorbeeld dan appels"
Dreesman: "Mensen?"
Vroom: "Ja, bijvoorbeeld mensen"
Dreesman: "Mannen of vrouwen?"
Vroom: "Maakt niet uit, een van beiden"
Dreesman: "ooooh, bedoel je dat ...?"
Vroom: "Ja!"
Dreesman: "Maar dan is het 4.3!"
Vroom: "Ja, precies! Dát bedoelde ik.. Eén van beiden, Een man en een vrouw, da's 1 paar of een gezinnetje in wording, maar de hint was, niet een. En da's natuurlijk niet specifiek. DUS: Is het een groot gezin? Of een klein gezin?"
Dreesman: "Juist, dus hoeveel mensen hebben we het dan over?"
Vroom: "Exact, en dan grijp je naar statistieken. De modale Hollander krijgt 2.3 kinderen."
Dreesman: "Ja, precies, 4.3 dat had ik ook. Vader, moeder en de kinderen."
Vroom: "Goed, dat bedoel ik dus, zoiets simpels als 1+1 = 4.3, daar kunnen we het allemaal over eens zijn, maar sommige dingen zijn wat moeilijker..."
Dreesman: "Ja, die zijn lastiger."