Mijn relatie met de tempel
Het zou mijn eerste bezoek in een half jaar zijn aan de tempel.Het was een heerlijke dag. Ik kwam om het hoekje en zag het tempeltje liggen.
Het is een extreem klein tempeltje, manshoog. De zuilen staan zo dicht op elkaar dat een kind misschien naar binnen kan, maar volwassenen niet. Ik zeker niet, maar al word ik nog zo slank, mijn hoofd past er gewoon niet tussendoor.
Ik ben het afgelopen half jaar ziek geweest en voor het eerst kon ik vandaag weer zo lang lopen, dat ik te voet naar "mijn" tempel van tolerantie kon. Het staat precies op het verste punt van mijn vroegere dagelijkse rondje.
Maar ik was, ondanks mijn langzaam verbeterende conditie, behoorlijk moe toen ik aankwam en ik besloot om op het randje van de tempel, lekker in het zonnetje, even wat te lezen, totdat mijn lijf weer klaar was om verder te gaan,
De tempel lonkt
Als je aanloopt op de tempel is er een soort betonnen landingsstrip. Een voorbijganger wist me ter vertellen dat daar vroeger 'trompetten' op stonden.En ook, dat de tempel in de krant stond, samen met alle kunstwerken in Huizen.
Op het fietspad voor de tempel staat nu dan ook een grote pijl gekalkt. Ik zou kunnen zeggen: "Jammer", maar niet terwijl ik de tempel bezoekt..
Het is fijn, dat andere op de kunst gewezen worden, die ze anders niet eens zien en ik laat zeker niet de heiligheid van mijn moment aantasten door wat verf.
Want voor mij was dit een heilig moment. Ook al zien mensen het anders, voor mij is dit het symbool van mijn levensfilosofie en nu ook een symbool voor mijn gezondheid.
De functie van de betonstrip is nu voor mij die van een rode loper, erg uitnodigend.
De tempel is duidelijk te klein om binnen te gaan. Toch heb ik het geprobeerd.
En veel kleiner dan een tempel normaliter is. Het is een een-persoons-tempel. Dat past prachtig bij mijn levensfilosofie, want iedereen heeft zijn eigen zienswijze. Je verenigen in een levensfilosofie is altijd deels een illusie. Dat heeft niks met de religie of levensfilosofie te maken, het is de aard van de mens.
Je zult het nooit op alle fronten met elkaar eens zijn. Een goeie filosofie leert je die verschillen te omarmen in plaats van erom te knokken. Een uitstekende filosofie breidt dat uit, zodat je verenigen niet betekent, dat je anderen uitsluit. Geen wij en geen zij. Of alleen maar wij. Maar liever nog alleen maar 'ik'jes. Sociale ikjes, maar toch...
De verrassing van de tempel
Het randje van de loper is te laag voor mij om op te zitten, dus ik besluit naar de zonkant van de tempel te lopen en daar te gaan zitten. En daar wacht mij een verrassing!Al meer dan 500 keer ben ik langs dit kunstwerk gelopen, sinds ik heb besloten dat het een bijzondere betekenis voor mij heeft. Waarschijnlijk heb ik er ooit de eerste keer dat ik het zag wel in gekeken, maar sindsdien nooit meer. Tot mijn stomme verbazing zit er een plaquette met een spreuk tussen de zuilen.
De tekst op het plaquette is nauwelijks te lezen. Ook steekt er een geheimzinnig ijzeren staafje uit het beton van de tempel. Er zit een soort plek waar een ander plaquette verwijderd is. Het is niet perfect en dat is perfect!
De kluizenaarster Juliana
Ik heb de tekst van het plaquette digitaal verbeterd, zodat deze enigszins te lezen is.
Hij toonde mij iets kleins
ter grootte van een hazel
noot in de palm van mijn h
and. Het was rond als e
en bal. Ik keek er naar met
het oog van mijn verstand e
n vroeg mij af: "Wat kan di
t zijn?" en het antwoord lu
idde ongeveer zo: "Dit is de
hele schepping"
De kluizenaarster Juliana van Norwich 1400.
Mijn tempel, mijn persoonlijke religie, mijn levensvisie heeft net zijn eerste heilige gekregen: "Juliana van Norwich". En op zo'n officieel plaquette. En de tekst staat irritant gesteld, zonder leestekens en met woorden die middenin worden afgebroken. En dan moet je de tekst eerst nog vinden en kun je er niet echt bij.. Echt een oefening in tolerantie om dat te lezen. Het is even volhouden.
En het illustreert ZO MOOI mijn idee van tolerantie.
Als je jezelf hebt gedwongen tot die tolerantie, dan begint het pas.
Verwondering, nieuwsgierigheid, verbazing, ontroering. Die stappen volgen en...
Respect, voor de kunstenaar die dit heeft gebracht, respect ook voor de onbekende kluizenaarster. Respect voor de leeftijd van de spreuk. Voor het feit dat de spreuk nu extra goed beschermd is tegen de tijd en het weer met deze betonnen tempel.
Natuurlijk zit die geheimzinnige "hij" me dwars en de "schepping". Daardoor wordt het religieus, maar niet te.. Alles is er en het is dus ooit ontstaan of geschapen en er wordt niet gezegd dat die "hij" een god is, alleen maar iemand die iets toont. En ik heb al vaker gezien, dat als ik de voor-mij-irritante bewoording van religie naar iets neutraals omzet, er dan iets van waarde ontstaat.
Dat kan ik accepteren. "Het oog van mijn verstand." Wat prachtig uitgedrukt. Natuurlijk je kunt niet zien, wat je niet begrijpt, je kunt niet begrijpen, zonder focus en contemplatie. Zeker nu ik net geschokt ben door de ontdekking van deze spreuk, die ik 500 keer NIET gezien heb.
En natuurlijk is een klein natuurlijk object als een hazelnoot een reflectie van de hele schepping, maar dat wordt niet gezegd, niet precies. Dat is alleen mijn eerste eigen interpretatie. Het was "als een hazelnoot in de palm van mijn hand". Kortom het betekent eigenlijk, dat je de hele schepping in je hand hebt. Jij bepaalt hoe je de wereld beleefd. Maar er zit meer in.
Hier kan ik heerlijk op kauwen.
Dat kan ik zeker nog lang waarderen.
Dit zijn de stapstenen van tolerantie (je vindt ze in het menu, onder het eerste kopje "Tolerantie")
Dit was mijn eerste Dagelijks Persoonlijk Mirakel (DPM) in lange tijd.
Vandaag heb ik mijn persoonlijke, dagelijkse wondertje weer gemaakt door een paar stappen verder te nemen dan ik daarvoor deed. Door te besluiten vandaag iets te doen, wat ik nog niet eerder had gedaan. Door tolerant te zijn en nieuwsgierig. Dat is er dus voor nodig. Goed om te weten, voor als ik de volgende keer weer geen wonderen kan doen ontstaan.
Dit was (voor mij persoonlijk) een groot wonder, maar ik probeer iedere dag open te staan voor op zijn minst een klein wondertje. Een knuffel van mijn kinderen, een mooie zonsopgang, een toevallige ontmoeting. En al ben ik nog niet helemaal beter, ik ben heel blij dat ik in mijn hoofd daar weer ruimte voor heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten