Dagelijks persoonlijk mirakel (DPM)

Kohii No Ame
Knik en lach..

Toen ik twee weken in Japan rondtoerde met mijn vader, had ik een koffer met 14 blikjes Haagse Hopjes bij me.
Een geschenk voor iedere dag dat we in Japan zouden zijn. Ik had gelezen dat geschenken door de Japanners erg op prijs worden gesteld als je komt logeren. Dat is traditie. Als je een geschenk krijgt, kun je wat teruggeven.

Maar er gebeurde iets zeer wonderlijks met ons. Mensen waren zo vriendelijk, dat we hard door de geschenken heengingen. Na de eerste twee geschenken hadden we besloten, dat deze geschenken waren voor de persoon, die ons die dag het best had behandeld, die het meeste indruk had gemaakt, voor het mooiste moment had gezorgd..

Alles is lastig als je weinig Japans spreekt, deze mevrouw kreeg uiteindelijk een blikje Hopjes voor haar engelengeduld.

En wat was het effect: ik heb nog nooit een vakantie gehad, waarbij ik zoveel en zo bijzonder contact had met de plaatselijke bevolking. Ook de mensen die we NIET het geschenk gaven, leken wel vriendelijker, indrukwekkender en onvergetelijk. Vaak zaten we in dubio, wat nou het mooiste moment was geweest. Of we twijfelden: iets was wel heel mooi, maar we moesten verder, dus als er een geschenk moest worden gegeven... dan moest het nu.. Maar was het mooi genoeg?
Stonden we dan niet verderop met onze mond vol tanden?

Bedankt, dat u me uitlachtte terwijl ik met stokjes probeerde te eten!
En voor wat het dan ook was, dat we aten.

Deze goedlachse mede-toerist uit Korea gaf ons een les in fine art in Nara, 

Van verre kwamen ze aanrennen voor een foto. Bedankt voor mijn
rock-star status als Grote Nederlander.

Op zo'n moment had ik maar 1 keuze:

Ik gaf het aan degene, waarvan ik op dat moment vond dat hij/zij het verdiende.
Want anders moesten we straks misschien terug en dat gaat niet met een rondreis.
Ik besloot gewoon: dit was 'm!

Vaak kwam er dan nog wel een tweede ontmoeting, die in de buurt kwam, maar nooit betreurde ik mijn beslissing.

En dat is het Dagelijks, Persoonlijk Mirakel. Want het lag niet aan Japan, of de mensen die we ontmoetten, we hadden vast ook niet heel veel geluk (al leek dat echt zo), het lag niet aan de geschenken, het lag aan onze instelling.
We waren op zoek naar iets moois, dus we vonden wat moois.

Sindsdien ga ik iedere dag actief op zoek naar mijn dagelijks wonder. En dan vind ik het altijd. Onze wereld zit vol met wonderen, dus het is niet echt moeilijk.
Tenminste, dat zou het niet moeten zijn.. Er zijn dagen dat ik dat vergeet.

Als ik dit schrijf, ben ik net ziek geweest en ik had veel pijn. Ik was teveel bezig met mijn pijn en zorgen voor de toekomst en hoe mijn leven wellicht blijvend veranderd is.
Toen kon ik geen wonderen zien.

Nu gaat het beter, maar dat leerde me, dat je dus je wel degelijk je eigen wonderen maakt.
Ik beloof mezelf dat ik iedere dag mijn eigen persoonlijk mirakel maak. NO MATTER WHAT.
Het leerde me ook, hoe je dat ook weer doet.

Wat wordt/is jouw dagelijkse persoonlijke mirakel?

Hoe het moet..?

• Hoe je ogen open, vaak is dat genoeg

Zie je geen mirakel gloren, dan is het tijd voor actie.

• Stap juist op een situatie af, die je angst inboezemt.
  Doe iets wat je anders niet gauw of vaak doet.
  Of doe iets wat je juist anders ook doet, maar nu met alle aandacht.
• Zie het positieve in alles wat er gebeurd.
• Wees open en alert.
• Maak contact met een plek of persoon, wees gul in je gedachten. Geschenken zijn optioneel.
• Laat iedere plek een beetje beter achter.