Hoe ging het met je?

We begonnen hier...

En hoe ging het met je?
Ben je het eens met wat het voor je betekent?
Dat je aan de slag moet?
Eigenlijk is dat vrijwel altijd waar, tenzij je in een van de extremen zit. Dan moet je juist tot rust komen. En gek genoeg kost dat juist de moeite. Dat voelt als hard werken, omdat tot rust komen juist datgene is wat je niet wilt.

De groene lijn is hoe je je voelt. Daarbij zie je dat we de neiging hebben te overdrijven. We voelen ons goed, of slecht. De dingen daartussen benoemen we niet. Doordat we de extremen benoemen, schieten we vaak een beetje door in het gevoel..
De rode lijn is hoe hard je aan de slag moet.
Zit je eenmaal in een extreme emotie, dan kost het moeite om terug naar het midden te komen. Het loslaten van dingen is een van de moeilijkste dingen. Het uiten van je emoties in 2, het loslaten van je successen in 9.
Te lang in 1 of 10 vertoeven is niet goed voor je. En twee en 9 kunnen als hard weken voelen.
In het midden gebied, moet je aan de slag, als het niet erg goed met je gaat. Hoe meer veiligheid je voor jezelf creeert, hoe makkelijker dat gaat.

Dit vind ik heel gek: De blauwe lijn geeft aan, hoe goed je in staat zou zijn een ander te helpen, de paarse lijn geeft aan, hoe zeer je geneigd bent een ander te helpen. Dit heeft te maken met empathie, mensen die zich niet goed voelen, kunnen zich makkelijker in de ellende van een ander verplaatsen. Voel je je goed, dan verdwijnt dat, omdat je je op jezelf focust. De meeste hulp die in deze wereld gegeven wordt, wordt meestal door mensen gegeven met wie het ook maar net ok gaat.

En dit is hoe ik me voorstel dat hoe je je voelt fluctueert tijdens je leven. Als baby neem je alles neutraal op. Wordt je een kind, dan heb je driftbuien, enorm verdriet en kun je intens blij zijn. Het wordt rustiger en dan wordt je tiener. Hormonen schieten door je lijf, liefde, liefdesverdriet, Hetzelfde wanneer je een stabiele relatie en een baan hebt, zo rond zijn 25ste/30ste hebben de mensen wat ze wilden hebben. Daarna komt langzaam de realisatie dat dat het toch niet is of geven ze het streven een beetje op. Tussen 30 en 40 vlakt de ambitie af. Vaak is er rond de 40 een gevoel van paniek, de beroemde midlife crisis. En dan?
Dan krijg je de menopauze, en pensioen, een aftakelend lichaam, vrienden die sterven, kleinkinderen die geboren worden. Er gebeurd genoeg, maar toch worden deze anders beleefd.
Je leert idealiter minder in de dalen te blijven hangen en minder naar de grote pieken te streven. Maar je gemiddelde gevoel gaat voorruit als je snapt hoe het moet. Als je snapt dat je nooit klaar bent. Dat iets fijn kan zijn, maar niet meer dan dat en dat je in beweging blijft. Blijft proberen jezelf, je omgeving en de kwaliteit van leven van anderen te verbeteren. Natuurlijk zijn er tragedies, maar daar sta je minder lang bij stil. Je hebt geleerd door te gaan.

Dat is in ieder geval mijn ideaal. Gelijkmatiger worden, me niet al te veel laten lijden door mijn emoties, maar aan de andere kant me meer bewust te zijn van mijn emoties, waardoor ik op tijd kan bijsturen en de extremen vermijden.

En,,
Hoe gaat het met jou?