Boedhisme en de wetten van de Robotica

Van alle geloofsystemen die ik heb gevonden, spreken wetenschap, humanisme, boedhisme en hindoeisme mij persoonlijk het meest aan. In die volgorde.

Boedhisme is voor de meeste mensen de eerste vreemde eend in de bijt.
Is het een geloof?
Nou, ja en nee. Het is net zozeer een geloof als wetenschap.
Wetenschap is een bepaalde methode, die tot bepaalde resultaten leidt, mits je de juiste bril op hebt. Wetenschappelijke resultaten als de quantum-mechanica hebben in het dagelijks leven weinig toepassing, de meeste mensen snappen er geen bal van. Andere zijn aantoonbaar fout (Kinetica), maar zijn zo simpel en begrijpelijk en de afwijking is normaliterzo klein, dat het een perfect model lijkt.
Zen en Wetenschap leiden in de praktijk tot een verkeerd beeld van de realiteit, dat desondanks bruikbaar is voor het beïnvloeden van de waargenomen realiteit.
Dit is overigens waar voor alle geloofsystemen.

Wetenschap, humanisme en boedhisme hebben officieel geen godheid.
Geen schepper en niemand die je beoordeelt.
Dat maakt Boedhisme in mijn ogen wel anders dan andere geloven.
Natuurlijk zijn er stromingen binnen het boedhisme die wel iets vereren (namelijk de Boedha), maar dat is meer uitzondering dan regel, zoals ik heb begrepen.

Wat is de basis van het Boedhisme?

Als je gaat googelen, kom je al gauw bij 'de vier waarheden der nobelen' (ernstig versimpeld).
1) Er is lijden
2) Dit is waarom er geboorte en wedergeboorte is.
3) Je kunt uit dit wiel van wedergeboorte en dit is wenselijk
4) De manier om dat te doen is het achtvoudige pad
Persoonlijk heb ik niet zoveel met de vier waarheden.
Het is op zijn minst verdacht dat deze van een bevoorrecht persoon als een prins (Siddhartha Gautama, later 'de boeddha' was een prins) komen als verklaring voor het lijden van anderen en dus ook van het ontbreken van lijden in zijn eigen bestaan. Een verklaring van privilege.

Historisch gezien is een beloning in het hiernamaals vaak een poging om de medemens die het wat minder heeft te onderdrukken en de eigen bevoorrechte positie te kunnen genieten zonder schuldgevoel.

Nummer 1 is discutabel. Omdat lijden subjectief is, is er niet vast te stellen dat er uberhaupt lijden (of reden tot lijden) is.
Verder is 2 een drogredenering (non-sequitur)

Moeten we het boedhisme dan links laten liggen? Tja, als het alleen dit was, misschien wel, maar we kunnen dit ook zien als een bruggetje tussen de tijd waarin Boeddha leefde en iets wat echt waardevol is zou kunnen zijn:

het achtvoudige pad.

1 het kennen en begrijpen van het achtvoudige pad EN de vier waarheden.
2 Liefdevolle gedachten
3 Liefdevol en betekenisvol spreken.
4 Liefdevol handelen. (niet doden, niet stelen, geen seksueel wangedrag)
5 Een respectabele wijze van bestaan.
6 Handelen.. Het bevorderen van het 'goede' en onderdrukken van het 'slechte'
7 Meditatie als onderdeel van het leven
8 Mindfullness

Deze acht stappen bevatten ook weer onderdelen en worden soms anders benoemd, ik heb getracht de essentie weer te geven. Liefdevol moet je lezen als respectvol, harmonisch en heilzaam (maar dat is zo'n mond vol en volgens mij komt het op hetzelfde neer)

Problemen

Stap 1 en 6 zijn de gevaarlijke stappen. Waarheden en 'goed' en 'slecht' zijn altijd aan interpretatie onderhevig. Maar verder lijkt het allemaal heel zinnig.
Stap 1 benadrukt eigenlijk alleen het monopolie op de waarheid. Niemand heeft monopolie op de waarheid, ik zou dit willen vertalen als: "neem de volgende leefwijze in overweging"
Stap 6 geeft aan, dat men moet handelen volgens stap 1 en gaat uit van 'slecht' en 'goed'.
Vooral stap 6 zou kunnen leiden tot 'heilige oorloge' en heeft dat mogelijk (maar moeilijk aantoonbaar) al gedaan in combinatie met Japans Imperialisme en de Tweede wereldoorlog.
In de huidige praktijk lijkt het echter vooral te leiden tot een staat van geweldloosheid, waarbij stap 6 juist een oproep wordt om niet door nietsdoen een ander kwaad te berokkenen.

DE WETTEN VAN DE ROBOTICA

Hierin deden ze mij opeens denken aan de wetten van de robotica zoals gesteld door Isaac Asimov, als je ervan uitgaat dat issues als vrije wil en objectiviteit even buiten beschouwing blijven (dit is zo voor de robots van Asimov, deze zijn volledig objectief en volledig zonder vrije wil):

Eerste Wet
Een robot mag een mens geen letsel toebrengen of door niet te handelen toestaan dat een mens letsel oploopt. (liefdevol handelen)

Tweede Wet
Een robot moet de bevelen uitvoeren die hem door mensen gegeven worden,
behalve als die opdrachten in strijd zijn met de Eerste Wet.
(Eerzaam beroep)

Derde Wet
Een robot moet zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met de Eerste of Tweede Wet.
(Respect voor het bestaan, mindfullness)

 In de boeken van Asimov formuleren de robots ook een NULDE wet, die boven alle anderen gaat, die gaat over handelen in het belang van de mensheid als geheel. (Een robot mag geen schade toebrengen aan de mensheid, of toelaten dat de mensheid schade toegebracht wordt door zijn nalatigheid.) En daar komt het gevaar van Stap 6 weer terug. Zolang je niet heel duidelijk omschrijft, wat dit 'belang' dan wel is, kan het gevaarlijk zijn.

Herman Finkers ageerde in zijn nieuwjaarsconferentie tegen het gelijkstellen van religie aan geweld. Dat is zwetsen als een kip zonder kop, aldus onze eigen Oosterse filosoof.
Toch noem ik hier een heilige oorlog in verband met het Boedhisme. Waarom?
Ik denk omdat het beeld dat mensen van Boedhisme hebben, vooral vredig op een bergtop zitten is en mensen die "grasshopper" heten. Ook dat is een vooroordeel, Het is wat het is. Een religie met alle potentie en gevaren die erin zitten.
Bij boedhisme lijkt het echter te zijn omgeslagen. Boedhisme zelf is heilig verklaard.
Mensen die niks met 'geloof' hebben, luisteren aandachtig naar de Dalai Llama.
Gelukkig zegt die niet zoveel gekke dingen, ik ben zelf ook fan van mijnheer Llama, maar er is een verschil tussen een charismatische leider en de grondstellingen van een geloof.

Ik zou graag de uitstraling van Boedhisme over de Tempel van Tolerantie gieten als nieuw geloof.
Hoewel er minder zweverig over mag worden gedaan.
En ik zou wel graag aan de grondstellingen sleutelen, want die zijn me gewoon niet stevig genoeg.
Dit geloof moet minimaal 1000 jaar meekunnen.

Geluk = ?

Doe zinloze dingen alleen

met volle overgave

anders hebben ze geen zin.

Ik las vandaag in Juffrouw Holle:

 geluk = resultaat - verwachtingen

Was het maar zo simpel om geluk uit te drukken in een wiskundige vergelijking. Ik ben logisch en wiskundig ingesteld, dus het idee spreekt me erg aan. Je zou kunnen kijken welke factoren je zou kunnen verhogen voor een gewenste staat van geluk.
Maar geluk is iets dat me ook vaak ontglipt en daardoor weet ik uit ervaring dat dit model niet klopt.
En daar ga ik dan....

Wat is er mis met deze hypothese?

• De hypothese suggereert een verhouding die er hoogstwaarschijnlijk niet is. Mijn geluk is niet afhankelijk van mijn resultaat, maar van mijn attitude tot mijn resultaat. Dat is niet hetzelfde als mijn verwachting. Mijn verwachting is puur en alleen de projectie van het resultaat. (Dus letterlijk, wat ik had verwacht/geschat)
• Ik mis inspanning. Als er iets gebeurt, kan ik daarvan genieten, dan heb ik een resultaat, maar voor mij is het geluk groter, als het komt uit mijn eigen inspanningen. Als het 'zomaar' gebeurd, ben ik wellicht niet verantwoordelijk en vraag ik me af of ik geluk kan ervaren. Zelfs als ik geniet van mijn ademhaling, is er een (minimale) inspanning voor nodig om de lucht in mijn longen te krijgen. Aan een ijzeren long, zonder inspanning, lijkt me niet bevorderlijk voor het geluk.
• Ik mis het delen. Deze vergelijking is kapitalistisch en eenzaam. Als ik alleen was in het universum, zou ik dan gelukkig kunnen zijn? Heb ik niet de relatie met een ander nodig, al is het maar in gedachten om geluk te ervaren.
  Ook heb ik de observatie van een ander nodig om verwachtingen te koesteren. Ook is de acceptatie van een ander of het gevoel dat je succesvol gecommuniceerd hebt deel van geluk.
  Iemand zien glimlachen, doet glimlachen. Iemand zien huilen is ook aanstekelijk.
  Het is moeilijk om gelukkig te zijn temidden van verdriet. 
• Wiskundig gezien zijn negatieve verwachtingen het beste voor geluk in deze vergelijking.
• Ik mis dankbaarheid/waardering. Resultaat kan alles zijn, maar zolang ik het niet waardeer, kan ik er ook niet van genieten.
• Ik mis de luxe. Wie aan het overleven is, maalt niet om geluk. Geluk is een luxeartikel.

Nu is gaten schieten makkelijk. Maar ik snap wat de schrijver probeerde. 

Het is voer voor nadenken en daarvoor ben ik dankbaar. Het maakte me iets gelukkiger dan ik had gedacht. Zeker nu ik het kan delen. Al met al een mooie formule, maar het kan accurater al mis je dan misschien doel, omdat de schrijver wellicht wil, dat men dit voor zichzelf ontdekt.

Zo'n concept laat me toch niet los. Is de relatie tussen geluk en andere factoren uit te drukken in wiskundige termen? Na veel peinzen kom ik tot de volgende vergelijking:

Geluk =  ontspanning*  (interne waardering * externe waardering + moeite) /  |verwachtingen| 

of korter:

g=o*(i*e+m)/v

Nu is de kans groot, dat je niet zo'n wiskunde nerd bent als ik.

Ik zal even de principes uitleggen:

Het is een breuk.
In de noemer (boven de streep) staan flink wat factoren, die het geluk vergroten.

In de teller (onder de streep) staat verwachtingen, dat geluk verkleint, naar mate de verwachtingen groter zijn.

Met verwachtingen is iets geks aan de hand, het staat tussen  | | . Dit betekent 'absoluut', de verwachtingen mogen wel negatief zijn, maar dan beschouwen we ze als positief.

Waarom geef ik het deze vorm?

• 1/x Met de teller van een breuk is wiskundiggezien iets geks aan de hand: hij mag NIET 0 zijn. Want delen door nul is flauwekul. In dit geval betekent dat, dat als of verwachtingen. Zonder verwachtingen, negatieve of positieve, kan iets niet meevallen of tegenvallen. Iets is dan altijd een neutrale gebeurtenis. Dus zonder verwachtingen (positief of negatief) is het onzinnig om over geluk te praten.
• Ontspanning kan wel 0 zijn. Maar gezien de plaatsing buiten de haakjes, moet je het resultaat van de vergelijking binnen de haakjes vermenigvuldigen met de mate van ontspanning. Is onspanning 0, dan is het geluk ook direct 0. Ook stel ik maar even, dat er niet zoiets is als negatieve ontspanning. Dat zou taalkundig gezien inspanning zijn en die staat apart genoemd in de vergelijking. Dit komt in de wiskunde nooit voor in vergelijken, wel in algorithmen, maar dan wordt het helemaal zo nerdy.
• Interne waardering is de waardering die je voor het resultaat (dat er altijd is, wiskundig gesproken, 0 of negatief resultaat is ook een resultaat) hebt.
  Deze waardering kan positief zijn en negatief. 
• Externe waardering is de mate waarin je feedback krijgt van anderen. Complimenten bijvoorbeeld. Ook dit kan negatief zijn, dan wordt het negatieve feedback, opbouwende kritiek *of regelrechte beledigingen. Geen feedback is funest. (dat is negeren, dat is erger dan geen feedback.
• interne waardering x externe waardering. Deze relatie is erg belangrijk. Voor het gemak spreek ik even over i en e. Zowel i als e kunnen negatief, nul of positief zijn. In de wiskunde is het zo, dat negatief* positief negatief is en negatief*negatief positief. Met externe en interne waardering klopt dit ook. Is i en e beiden negatief, dan zal je iets aan geluk ervaren. Jij vind het niks, maar anderen vinden het ook niks, da's dus ergens wel ok en geeft een gevoel van saamhorigheid, al is het niet het resultaat waar je op hoopte. Als jij positief bent, maar de omgeving negatief, is dat funest voor je geluksgevoel. Andersom, ben jij negatief, dan is de uitkomst van ieder compliment ook negatief. Als een van beiden 0 is, is de hele uitkomst nul.
  Als het jou niks kan schelen, of je wordt volkomen genegeerd, dan is het geluksgevoel 0. Het is net of het niet gebeurd is.
• + moeite. Dit vind ik een moeilijke, maar ik denk dat hij zo klopt. Als je ergens heel veel moeite voor moet doen, ga je vanzelf een groot resultaat verwachten. Deze factor weegt sterker mee, dan de moeite zelf, die ik als positief waardeer. Ik denk dat als het zou lukken verwachtingsloos te zijn, dat je tenminste zou kunnen genieten van de moeite (oftewel het leven zelf: gebruik van je lijf, hoofd of andere capaciteiten, al dan niet succesvol) 

Er zijn nog andere factoren te noemen, zoals het belang wat iemand hecht aan een resultaat, maar ik denk dat dat gevangen zit in waardering.

Het nut van zo'n vergelijking is discutabel, omdat je er niks mee kan berekenen.

Waarom zou je het willen weten, hoe gelukkig je bent. Zoals wij de term geluk gebruiken is het iets waarvan je niet teveel kunt hebben, dus wat de waarde ook is, je zou verlangen naar meer.
Je zou kunnen kijken of het geluk gelijk verdeeld is, of het 'eerlijk' is. Maar ja. 

We kunnen geluk niet kwantificeren, omdat we een aantal factoren van geluk niet kunnen kwantificeren. Hoe meet je verwachtingen of interne waardering?

Misschien dat je met een vragenlijst een eind kan komen, maar of je daar nou gelukkig van wordt?

ISLAMOFOBIE HOUD ONS BLIND VOOR MENSENRECHTEN SITUATIE IN DJIBOUTI

LET OP: Eigenlijk past dit stukje niet echt in de tempel van tolerantie, het is te politiek van toon.
Het geeft een opinie. Het gaat uit van feiten, maar trekt conclusies en stelt relaties, die je niet kan bewijzen. Maar toch vind ik het een mooi voorbeeld van hoe een beetje vooringenomenheid kan leiden tot onvoorstelbaar lijden. Het geeft de kracht van ons denken aan en de verantwoordelijkheid die we hebben om ons denken te 'editen', omdat het anders tegen ons of anderen kan worden gebruikt. Ook gaat het over issues die nu belangrijk zijn in onze maatschappij en die ik met mijn eigen ogen zie of van dichtbij meemaak.

STELLING: ISLAMOFOBIE HOUD ONS BLIND VOOR MENSENRECHTEN SITUATIE IN DJIBOUTI

ACHTERGROND:

Djibouti is een klein landje (ongeveer de helft van Nederland). Een voormalige kolonie (tot 1977) van Frankrijk in de hoorn van Afrika, het bungelt onderaan het Suez kanaal. Het ligt tussen Somalie, Eretrea en Ethiopie. Door die positie en de grote haven aan de golf van Aden heeft het helaas een grote strategische betekenis.

De U.S. helpt al vanaf 2013/2014 het huidige dictatoriale bestuur in Djibouti met Drone-strikes tegen 'terrorisme' onder het kopje 'islamophobia' ofwel bestrijding van de I.S..

Djibouti doet niet moeilijk over drone-strikes en de US doet niet moeilijk over mensenrechten. (zie artikel BBC onderaan).

Want de huidige 'President' militariseert het land vanwege officieel vanwege de 'dreiging' van terrorisme. Maar het probleem dat bestreden wordt, is niet dat van terrorisme, maar van politieke oppositie.

De president is namelijk helemaal niet populair bij het eigen volk. Een vreemde situatie, want officieel is Djibouti een democratie.

De huidige president heeft de laatste 3 verkiezingen (en ik heb vernomen dat deze praktijken al meer dan 20 jaar heel gewoon zijn) een beetje vals gespeeld en blijft zo aan de macht.

Hij wil per se ook een vierde termijn.

Maar hopelijk is dat nu afgelopen. De drones van de U.S. hebben nu het geweld van de regering van Djibouti tegen een vreedzame bijeenkomst van de oppositie (USN) vastgelegd, waardoor de U.S. niet langer doof en stom kan blijven.

Maar ja, de militaire belangen blijven voorgaan, zelfs als het gaat om mensenrechten. Vandaar de wat lauwe Amerikaanse reactie, vrij vertaald:

Ga met elkaar praten en doe eens rustig.

Wel hebben ze beloofd garant te staan voor transparante verkiezingen.

Da's waarschijnlijk het einde van de huidige President. Maar lost dat het probleem op?

AL LANGER BEKEND:

De flagrante schendingen van de mensenrechten waren al langer bekend, ook in Europa, gezien eerdere uitlatingen van de EU (zie bronnen onderaan).

Officiële standpunten worden er echter niet ingenomen. Ook zijn er geen sancties. Er wordt gedreigd met het voorstellen van sancties.. Oei!

Wat is hier aan de hand?

Men is bang zijn militaire positie (4000 man gelegerd in Djibouti vanuit U.S.) kwijt te raken in de strijd tegen de I.S. en Somalische piraten. Daarom moet Djibouti stabiel blijven en de steun aan Amerika en Europa (Italie en Frankrijk) verzekerd. En je kunt zeggen wat je wilt, een dictatuur is hartstikke stabiel.

ANGST SCHEPT PIJN:

Dus uiteindelijk worden er in Djibouti mensen vermoord en gemarteld door hun eigen regering. En dit kan voortbestaan door onze westerse/Nederlandse islamofobie, omdat wij onze angst belangrijker vinden dan mensenrechten ver weg..

Nederland loopt zelfs voorop in het ontkennen van de situatie.

Landen als België en Duitsland lijken iets beter op de hoogste. In Nederland is er niks bekend over Djibouti, de meeste officiële instanties noemen het nog steed Frans-Guyanaland. waarom? Geen idee, er zijn bronnen genoeg, waaronder Amnestie International en zelfs wikipedia. Maar buitenlandse zaken en ook de IND weet van niks. Vluchtelingen uit Djibouti worden geweigerd, want Djibouti is toch een democratie?

Wat kan ik eraan doen?: NUANCEER!

Eergisteren werd de oppositie in Djibouti uitgemoord door de eigen regering en wij droegen daar ons steentje aan bij door bang te zijn en medemensen te dehumaniseren, vanwege angst voor een geloof dat minstens zo divers is als Christendom. Tuurlijk zijn er dus ook extremisten, terroristen, idioten en politieke opportunisten, maar die hebben Christenen ook. De Ku Klux Klan, Behring Breivik, Army of God om maar een paar te noemen, maakt dat het Christendom eng of gevaarlijk? Moeten we het christen-probleem wereldwijd aanpakken?

Er IS geen moslim-gevaar, er is een handjevol idioten en politieke landjepikkers. De meeste aanslagen die gebeuren in naam van de Islam hebben NIKS met geloof te maken. Er is wel een ernstige politieke situatie.

Dus.... laat het met Kerst dan even afgelopen zijn..

Haal diep adem en zeg: "Moslims zijn mensen, geen radicalen, moslims zijn niet eng".

Zoals Sting ooit zong: "What might save us, me and you, is if the Russians love their children too." Dat was toen in de koude oorlog, iedere communist of zelfs maar socialist was eng. Nu zijn de moslims de pineut.

Kunnen we ook zonder zwart-wit denken, zonder oorlog in het hoofd de Kerst in?

Lees achtergrond over de diversiteit van de islam:

https://mennokater.wordpress.com/inhoudsopgave/islam-nader-bekeken/

of deze verhandeling over terrorisme en geloof:

http://users.telenet.be/myprojects/peace/andereterreur.html

Of kijk minimaal het sociaal experiment met bijbel/koran, hier in Nederland:

https://www.youtube.com/watch?v=zEnWw_lH4tQ

Piet mag in Sinterklaasjournaal 2015 alle kleuren zijn!

Mijn kindertijd bevat de mooiste en

de meest gruwelijkste dingen

die ik ooit meemaakte.
Nu begrijp ik ze beter.

Voor degenen, die dat NIET weten, ik maak spelletjes voor het Sinterklaasjournaal.

Daarom gaat de hele Pieten kwestie mij erg aan het hart. Aan beide kanten.

Dit is een screenshot van een spellletje, waaraan ik nu aan het werk (26 oktober 2016) ben.
De pieten zijn een leuke achtergrond.

Ik heb ze multicolored gemaakt, zowel qua kleren, als qua huid.
Ik vind de tijd rijp, want vorig jaar hadden we de roetveeg pieten, die lieten zien, dat pieten ook 'blank' konden zijn.

Ook de haren wil ik nog veranderen hier en daar. (Niet allemaal zwarte krullenbossen, maar ook een paar blonde en stijle, net als vorig jaar soms voorkwam)

Dat is programmatechnisch wat lastiger, want dan kom je soms in onmogelijke combinaties. Negroide met blond haar, staat een beetje vreemd, dus daar moet ik enige intelligentie inbouwen. leuke uitdaging..

Maar voorlopig zou dit de eerste game zijn, waarbij Piet officieel NIET zwart meer is. En dus geen zwarte piet meer.

Ik heb vandaag (26 okt. 2015) toestemming gevraagd aan de redactie, met dit als voorbeeld.
Ik kan dit bericht nog niet posten, want de spelletjes zijn nog geheim.

De Pieten gaan qua huidkleur van Oosters, via Europees naar Mediteraan en uiteindelijk naar Afrikaans, (Dus van heel licht, naar heel donker)
Nu nog hopen dat het weer mag! :)

Het antwoord (27-okt 2016) luidde:
Nog even over de pieten: de lijn van vorig jaar is doorgezet: 20% van de pieten is roetveeg in verschillende fasen. Dus dit kan ook in de spelletjes zo terugkomen.
JEEEH, kleine overwinning. Ik zeg klein, want 20% is minder dan ik had, maar ik zal er 20% van maken. Het Sinterklaasjournaal krijgt al zoveel gelazer van mensen die het "allemaal maar belachelijk vinden met de pieten". We zullen het stapje voor stapje moeten doen.
En ik zal de haren dus ook nog even doen. Beetje extra werk, maar dat hebben we er graag voor over!

Bericht staat gescheduled voor: 10 dec. 2015, dan zal het wel mogen, dan is Sint weer uit het land.

Olifant en berijder

Geloven dat je een olifant besturen

is een kwestie van vertrouwen

op je eigen flexibiliteit.

Dit zit al een tijd in mijn hoofd. Nu lijkt mij het perfecte moment om dit stuk te schrijven, want het gaat over de kracht van emotie op ons denken.
En ik ben bang. Anderhalf uur geleden was ik in paniek, maar ik heb gepraat, geredeneerd en gehuild en nu ben ik alleen nog maar bang. En ik kan de afleiding goed gebruiken :)

Morgen heb ik een kleine medische ingreep.
Ik ervaar op dit moment heel goed en duidelijk wat emotie met mij doet.

Misschien ken je dit beeld:

De rede is als de berijder van een olifant. De olifant is de emotie.
Meestal lijkt de berijder de baas en de olifant is een formidabele, trouwe werkkracht.
Maar we weten allemaal: als de olifant echt iets anders wil dan heeft de berijder niks in te brengen. De controle van de berijder is een illusie, die hij alleen in stand kan houden met toestemming van de olifant.

Het begon voor mij vanochtend.

Ik heb toen het boekje gelezen van het ziekenhuis en daarin staat alles over de procedure van de ingreep, de risico's (die zijn gering) en de mogelijke voordelen (deze zijn groot).
Maar er is ook 40% kans, dat de ingreep niks uithaalt.
De ingreep is een wortelblokkade, toegepast in verband met een Hernia, stelt niet veel voor, maar...

Ik heb een grote angst voor naalden,  Op jonge leeftijd heb ik ooit een wratje van mijn vinger laten branden. Die vinger werd verdoofd door middel van een injectie. Vingers zijn gevoelig, erg gevoelig.
Daar is mijn angst ontstaan, het was onverwacht en zeer pijnlijk. Van mijn volgende prik ben ik erg ziek geworden.. En zo groeit een angst.
Dat weet ik van mezelf, ondertussen heb ik ook positievere ervaringen gehad, maar toch...

Deze ingreep bestaat uit een langdurige injectie.
De naald(en) zitten er waarschijnlijk ergens tussen de 2 en 20 minuten in, afhankelijk van hoe de procedure verloopt..

Dus wat doet mijn berijder.. Die pakt zijn stok.
Ik ga lezen op internet. Vaak is meer informatie voor mij een remedie tegen angst. Een manier om de olifant weer in het gareel te krijgen. En ik weet, daar staan ook de horror verhalen en als bron laat internet soms wat te wensen over. Maar ik acht mezelf wel in staat om me daartegen te wapenen..

Cortisonen zijn synthetische varianten van hormonen die je zelf ook maakt tijdens stress. Ze werken ontstekingsremmend, maar de bijwerkingen zijn ook stevig. Het gaat hier echter om een zeer kleine dosis, die men direct inspuit. Lokaal dus en de meeste ernstige bijwerkingen zijn systemisch.
Dus er is echt weinig gevaar. Het is alleen maar een prikje met een onschuldige dosis..
Dit stelt me zowaar wat gerust. Zie je wel.. Het werkt. De olifant lijkt wat te kalmeren.
Lees door! Beheers je angst! Gebruik je stok voor nog een porretje..

Dan vind ik een onderzoek uit 2013 uit Engeland, waarin specifiek naar de wat ernstigere gevolgen van deze operatie wordt gekeken door meerdere specialisten. Conclusie: kans op ernstige complicaties (verlamming of zelfs dood): 1 op 10.000.

Die kans.. 1 op de 10000 heeft een emotionele lading voor mij. Mijn zoon heeft Perthes gehad, een heel vervelende, pijnlijke ziekte. De kans dat een kind Perthes krijgt is..... 1 op 10.000.

Ik denk, dat het daar onherroepelijk misging, hoewel ik niet op internet had moeten gaan, natuurlijk. Je vindt altijd wel iets. Maar dit is anders, we hebben al een keer een kans van 1 op 10.000 gehad in ons gezin en dat was niet leuk. Dus daar sloeg de olifant op hol

Dus daar ging ik als berijder, ik hobbelde zo goed mogelijk mee..:
"Het gaat de laatste tijd toch al een stuk beter? Is dit nou wel echt nodig?
Ik kan al veel meer dan vorige week." Onder invloed van mijn angst besluit ik mezelf te testen. Een experiment te doen. De week ervoor, onderweg naar het gesprek over deze prik, had ik dat ook al gedaan. Ik wilde objectief vast stellen, hoe ik ervoor stond, toen kon ik 20 stappen lopen voordat ik last kreeg. Dat was het beeld van vorige week.

Vandaag ga ik weer lopen en als ik meer dan 20 stappen haal, dan is er verbetering. Onder invloed van het gehobbel van mijn olifant accepteer ik deze bijna magische conclusie. Het leek heel logisch.

Ik loop 400 stappen, voor ik last krijg. Ik verbaas mezelf. Ik had wel gezien, dat ik vooruitging, maar zoveel in een week? En dat is dus het 'bewijs'.

Deze ingreep is helemaal niet nodig. Ik hoef dit niet te doen.
Ik besluit de boel af te bellen. Als klap op de vuurpijl bedenk ik: "Ze zullen blij met me zijn. De pijnpoli's zijn overbelast, zo krijgt iemand anders een kans, die het wel nodig heeft. Ik moet me gewoon niet aanstellen. Bij mij gaat het vanzelf over.."
De olifant gaat lekker zijn eigen gang. Mijn stokje is gebroken, erger dan niks.

Ik volgde de 'wetenschappelijke methode' en toch gaat het mis. Ik schatte risico's in, formuleerde een hypothese op grond van de waargenomen feiten, ik doe een experiment (dat ik niet kan herhalen, vanwege de tijdsdruk, maar ja) Tja, dus ik moet wel gelijk hebben. Ik moet afbellen.

Maar ergens voelde ik de twijfel, er klopte iets niet. En iets knaagde aan me.
Ik besloot mijn vader te bellen. Hij kent mijn angst voor naalden en is zelf ook geen fan van medische procedures. Ik denk dat ik hem als eerste heb gebeld, omdat ik dacht hem wel te kunnen overtuigen en daarmee mezelf. Ik weet al welk antwoord ik van mijn vrouw kan verwachten: "In de wachtkamer van de tandarts is de tandpijn altijd over", maar als ik hem kan overtuigen, sta ik zelf ook sterker.

Maar mijn vader reageerde (gelukkig) precies omgekeerd en was het totaal niet met me eens, juist omdat hij de angst herkende..
En nu ik eraan denk, ik kwam onderweg iemand tegen, die ik zakelijk ken en we spraken over mijn herstel. Ik zei dat het feit dat ik zover kon lopen een teken was van mijn herstel. Hij was duidelijk niet overtuigd, vanwege de manier waarop ik liep. Niet vloeiend en met voorzichtige, kleine stapjes.
Ook mijn stiefmoeder (die een medische achtergrond heeft) kon ik niet overtuigen en ook mijn vrouw niet.
Vier mensen achter elkaar waren het categorisch niet met me eens.

De waarschijnlijkheid dat ik het fout had, werd dus steeds groter. Dat dit toch een irreele angst was, een fobie. Iets wat ik mezelf had aangepraat.
Dat is geen leuke realisatie. Het voelt als een zwakte. Want ik kon alles beredeneren en ik had het zorgvuldig gedaan, dacht ik..
Het voelt alsof ik gecompromitteerd ben en dat ben ik natuurlijk ook. De angst en emotie heeft mijn redeneren negatief beïnvloed, mijn inschattingen subtiel veranderd. (Een negativity bias in psychologische termen). Conclusie: ik kan mijn eigen oordeel niet meer vertrouwen.
De olifant heeft mijn zweepje gebroken.



Dus besloot ik het op die manier te gaan bekijken.
Als dit een irreele angst is, dan is het logisch dat het mijn waarnemen en manier van redeneren beïnvloed. Cognitieve dissonantie (ik heb daar al eens een stuk over geschreven, als ik straks nog zin heb, zoek ik de link op). Dat is de naam van het verschijnsel.

De oplossing is, denk ik, bekijk het neutraal en wees om dat voor elkaar te krijgen overal zo positief mogelijk over...
In een onderzoek van 1,2 miljoen mensen had 1 op de 10.000 grote negatieve gevolgen zoals verlamming of gingen zelfs dood. Maar was dat altijd ten gevolge van de procedure?

Ik zoek het sterftecijfer van Groot Brittanie voor de leeftijdsgroep waar het onderzoek over ging en kom op een sterftecijfer van 136 per 100000 personen per jaar.
De totale behandeling beslaat 3 maanden. Er is dus een kans van ongeveer 1 op 3000 dat iemand sowieso doodgaat in die periode (in Engeland).
Als je het op die manier bekijkt, daalt de kans dat je doodgaat, want 1 op de 10.000 is een kleinere kans dan 1 op de 3000.
Dat voelt wat vreemd aan. Ben ik nu niet te positief?

Toch zit er wel enige logica in. De ene groep staat niet onder medische begeleiding, de andere wel. Het is dus logisch dat in de groep, die WEL onder medische begeleiding staat vanwege een ingreep met weinig inherent risico, een kleinere sterfte is.

Kortom, wat eerste een risico leek, blijkt een voordeel.

Vreemd? Nee, de denkfout die ik maakte is een klassieke drogreden:
"Post hoc ergo propter hoc" Erna, dus erdoor.
Mensen gingen dood na een ingreep, dus zal het wel komen door de ingreep.
Onder emotioneel neutrale omstandigheden had ik dat moeten herkennen.

Het is moeilijk om aan statistieken over spontane verlammingsverschijnselen te komen, maar die zou je er ook nog vanaf moeten trekken. Ik ben dus zeker niet te positief.

1 op de 10.000 heeft voor mij echter een zeer emotionele waarde en bracht in dit geval een paniekaanval teweeg. Een ontlading van opgespaarde emotie. Mijn eigen onderdrukte angst van de afgelopen week, de pijn en frustratie van de afgelopen twee maanden en de onmacht van 3 jaar toekijken hoe mijn zoon pijn leed. Een sterke emotie. Paniek.
Paniek zorgt voor adrenaline.
Adrenaline is een pijnstiller, een zeer krachtige.
Mijn 'prestatie' van vandaag, zou je dus ook in dat licht moeten bekijken.
Ik heb 400 stappen gelopen onder invloed van een krachtige pijnstiller (los van de pijnstilling, die ik sowieso heb vanwege de hernia). Het kan ook een toevalstreffer zijn geweest. Ik heb goeie dagen en slechte dagen. Misschien was dit een goeie dag, misschien had ik vorige week een slechte dag.
Hieruit mag je geen conclusies trekken.
Maar ik deed het wel.

Opeens lijkt mijn sterkste 'bewijs' niet zo belangrijk meer en niet meer zo overtuigend.
Mijn sterkste bezwaar blijkt zelfs een voordeel ipv een nadeel.
En terwijl ik dit allemaal bedenk, ben ik nog steeds bang.
Maar het maakt niet meer uit

Als het een spelletje was, en je had met een zet bijna twee derde kans op winst en een derde kans op tijdelijk verlies, dan doe je dat. Strategisch gezien is het de beste keus.
Dat betekent, dat mijn angst ongegrond is, niet reeel. Een fobie.

En met fobien kun je omgaan. Voor mij helpt redeneren, mezelf afleiden en rustig ademhalen. Zo kom ik over mijn hoogtevrees heen, dus zo kan ik ook over mijn naaldenangst heenstappen.

Ik ben nog steeds bang, maar ik weet ondertussen vrij zeker, dit de juiste beslissing is, zelfs al zou er morgen iets misgaan, zelfs al zou de behandeling bij mij niet aanslaan.

Ik ben weer een stukje alerter op mijn angst. Ik heb mezelf dit keer kunnen corrigeren,
maar ik had bijna een fout begaan. Ik stond op het punt af te bellen.
En mijn laatste argument daarvoor gaf direct mijn risico weer.
"Ze zullen blij met me zijn, want de pijnpoli's hebben het al zo druk".
Klinkt edel, nobel, ik denk om een ander. Maar draai het eens om:

Als ik morgen weer verrek van de pijn en het was gewoon inderdaad adrenaline en een goeie dag en ik heb net op het laatste moment een afspraak afgezegd. Hoe lang denk je dat het dan duurt, voordat ik weer een afspraak heb?
Gezond eigenbelang zou me daarvoor moeten hebben waarschuwen. Angst is zo subtiel.. Het zorgt dat ik alles kan recht praten wat krom is, precies naar de verkeerde dingen kijk en dat ik het zelf ga geloven.

Ik moet dus af en toe toetsen bij een ander. Kijken of mijn olifant met mij op hol is geslagen..
"Je kunt een probleem niet oplossen met het hoofd dat het heeft gecreerd." Ook zo;n mooie spreuk.

De meeste argumenten die hierboven staan, komen uit gesprekken met anderen, niet uit mijn hoofd.
Ze kwamen pas binnen, toen ik het hele riedeltje afliep en inzag dat de crux lag bij de 1 op de 10000.
Die is voor mij emotioneel en belangrijk. Daar ontspoorde ik, toen gaf ik opeens toe aan mijn angst.

Pas toen ik daarvoor voor mezelf een tegenbewijs kon leveren, kalmeerde ik. Ook het tegenbewijzen is een heelijke afleidingsmaneuvre. En als extra afleiding schrijf ik dit stukje.
Nu zijn hun argumenten mijn argumenten.
Nu is het een nuttige ervaring geweest.

De berijder heeft niet gewonnen, al lijkt hij weer de baas, kan hij zijn illusie weer volhouden. Misschien is hij de volgende keer wat voorzichtiger met zijn stok..
De olifant is nog steeds de sterkste, maar hij accepteert weer de leiding. Tenslotte geeft de berijder hem iedere dag zijn hooi en veegt zijn hok schoon, helemaal waardeloos is hij niet..