Zelfmoord is wel het laatste wat ik zou doen (Herman Finkers)
Een oude man is het zat. Hij heeft niks meer om voor te leven, kind noch kraai. Zijn enige
metgezellen zijn de pijn en het onvermogen, van een ouder wordend lichaam,
dat iedere dag groter wordt.
Zij overschaduwen zijn wil om te leven, zijn mogelijkheden om nog te genieten.
Hij is dankbaar voor zijn leven tot nu toe, maar nu is het leven 'moeten' geworden.
Als hij overweegt te stoppen met leven, zwemt hij tegen de stroom in.
Niet alleen de maatschappij is tegen, ook zijn lijf strijdt onophoudelijk voor het bestaan, ook al wil hij zelf niet meer.
Zijn opties zijn beperkt.
Hij kan steeds minder gaan eten of drinken.Stoppen met ademen? Het lijf kan dat niet zelf, maar met een beetje hulp van een touw..? Maar dan... sterven met de verschrikkelijke nood van die ontbering van lucht, water of voedsel. Ook dat vergt moed. Te veel moed voor hem.
En dus leeft hij voorlopig voort, tot de wanhoop hem tot iets radicalers drijft of hij uiteindelijk een natuurlijke dood sterft.
Iedereen heeft recht op zijn eigen morele standpunten, maar mag je die ook op een ander projecteren?
Wie zou deze man kunnen veroordelen, als hij kiest een einde te maken aan het lijden?
Wij zijn wij, om te beoordelen of dat terecht is? Het is niet ons lijden, niet ons leven.
Er zijn eigenlijk maar drie redenen om de wens zijn leven te beëindigen van zo iemand te veroordelen, twee zijn gebaseerd op angst, één op onbegrip.
1) Religieus. De veroordeling komt steevast voort uit angst voor gevolgen in een verondersteeld hiernamaals. Religie is geen zeker weten. Geen grond om een ander te veroordelen. Da's alleen maar angst dat een ander er wel mee wegkomt, wat je jezelf ontzegt.
2) Angst voor de eigen sterfelijkheid. Nadenken over zelfmoord confronteert ons met onze sterfelijkheid. Het is makkelijker een ander te veroordelen, dan na te denken over eigen sterfelijkheid.
3) Zelfzucht. Door zijn dood, belast de man mogelijk mensen. Maar de man uit het voorbeeld heeft geen familie, kind nog kraai. Ok, maar iemand zal hem vinden, na zijn zelfmoord, wij moeten hem opruimen. Toch is dat niet eerlijk. Onze maatschappij is niet ingericht op zelfdoding, daar kan de man niks aan doen. Hij moet toch een keer worden opgeruimd als hij een natuurlijke dood sterft, daar zijn we ook slecht op ingericht. Wij gaan gewoon slecht om met de dood. De man zou niet 'gevonden' worden, als hij de mogelijkheid kreeg om te sterven in een inrichting, die daarvoor toegerust is.
Een prachtige analyse vond ik hier:
http://www.scholieren.com/praktische-opdracht/25884
Ik ben het niet onverdeeld eens met de conclusie, maar het biedt een schat aan informatie en overwegingen.
Ook is er veel te doen over zelfmoord onder dieren.
Voor zover ik heb kunnen vinden is de mens het enige dier dat bewust zelfmoord pleegt.
Wat dat zegt, daar durf ik niet veel over te zeggen.
Er zijn wel meer dingen die alleen mensen doen.
Vervuilen bijvoorbeeld of moorden.
